Nji poezi e mrekullueshme kushtue njirit ma t’dashtun, ma t’shejtë e ma t’shtrejtë NANËS, e shkrueme në GEGNISHT prej mikut tonë të nderuem z. Andrea Zalli. Madhështore!
MALLI I NANËS
Kaloi mbramja, ra mesnata,
hana dalë kaherë,
vallë çka ka nji nan’ e ngrata
që ende rrin n’derë?!
Mbretnon heshtja anembanë
t’gjith’ kan’ ra me fjetë,
vorr i bahet e mbrend’ s’e mban
nanën sh’pi e shkretë.
Tret shikimin larg, tej detin,
lotin pa e nda,
ka n’kurbet nji djal’ të vetin
tash sa vjet pa e pà.
Ngrì prej t’ftohtit, nxì prej hallit
e prap’ s’e l’shon derën;
prej mërzis’ edhe prej mallit
kuvendon me erën:
-Ti murlà, moj erë shtegtare
që shkon për gjith’ vend,
kalo detin e ban çajre,
ma gjej djalin tem.
Veç mos shko k’shtu me duhì
si acar i ftohtë;
m’i shko ambël, si puhì,
porsi fllad i ngrohtë.
Lodh’ prej mallit e prej mundit
ndoshta e gjen fjetë,
mos ma ço, aman, prej gjumit
vetëm ma puth lehtë.
Paprit’ gjumi ba me i dalë
e t’pyet ç’lajm ke prù,
“Prej Shqipnis’, -thuej, -jam tue ardhë,
nanën t’kam takue.
Rreshk’ e ka malli për ty
e t’çon fal’ me sh’ndet
e me t’pyet kur don me u kthye
ma la amanet.
Se do t’kthehesh shpejt nji ditë
po jeton me shpresë,
me t’i puth’ don nji her’ sytë
e mandej lè t’vdesë”.
Andrea Zalli
