Vitomirica është një fshat i kolonëve malazezë, në veri të Pejës. Dikur fushë, ajo u popullua në vitet 30 me kolonë.

Këtu u bë qendra e komunistëve të Kosovës, të cilët në janar 1944, ishin rreth 400 të tillë, prej të cilëve vetëm 45 ishin shqiptarë. Këtu u mor vendimi për të formuar Partinë Komuniste Shqiptare, udhëheqësen e rrënimit më të madh që kish njohur populli shqiptar. Disa fakte rreth themelimit:

– Në mes të gushtit 1941, Fadil Hoxha erdhi në Vitomiricë. Kërkoi që dikush nga komiteti krahinor të shkojë në Shqipëri. Në mungesë të Milladinit, komiteti dërgoi menjëherë Dushan Mugoshën, i cili u nis me Fadil Hoxhën në Shqipëri duke udhëtuar nga Prizreni në Shkodër. Qëndrimi i parë i tyre zgjati 10 ditë. Në Tiranë, në shtëpinë ku u formua për herë të dytë partia arriti të bashkojë grupet e Shkodrës dhe të të rinjve. Grupi i Korçës nuk pranoi të hyjë në bisedime sepse kërkonte letërpërfaqësimin.

– Më 11 tetor 1941 në Vitomiricë u krye takimi i Koço Tashkos me organizatën krahinore komuniste të Kosovës. U vendos rithemelimi i partisë, duke përfshirë edhe Grupin e Korçës. Të njëjtën ditë, lirohet në Peqin nga internimi, Milladin Popoviç. Tahir Kadareja u ngarkua të sillte Dushanin në Tiranë.

– Në tetor-nëntor 1941 Milladini dhe Dushani kanë biseduar me 3 grupet komuniste dhe Partinë Komuniste të Andrea Zisit. Kjo e fundit ishte krijuar në Athinë dhe ishte me ndikim grek. Kjo parti kërkoi të shkriheshin te ajo dhe jo ata te një parti që nuk ekzistonte. Si përfundim, PKSH-ja e Zisit u përjashtua nga bisedimet.

– Mbledhja themeluese u zhvillua në 8-14 nëntor 1941 në Tiranë. grupet u përfaqësuan nga 6 anëtarë. Për arsye mungesash, vetëm grupi i Korçës ishte i plotë. Grupi i Shkodrës u paraqit me 4 dhe i Të rinjve me 5. Partia nuk zgjodhi kryetar, por një komitet ekzekutiv të përkohshëm. Partia Komuniste me ndikim grek, ajo e Andrea Zisit u sulmua jashtëzakonisht për t’ia lënë vendin Partisë Komuniste me ndikim jugosllav.

Themeluesit ishin:

– Punëtorë, 8 persona: Pilo Peristeri, Koçi Xoxe, Sotir Vullkani, Sotir Lubonja, Perlat Rexhepi, Vasil Shanto, Kristo Themelko, Tuk Jakova.

– Intelektualë, 7 persona: Ramadan Çitaku, Koço Tashko, Enver Hoxha, Sadik Premte, Anastas Lula, Elami Nimani, Qemal Stafa.

– Të dënuar ose shpallur tradhtarë nga vetë partia: Anastas Lula (vrarë),  Sadik Premte, Koçi Xoxe (pushkatuar), Tuk Jakova (internuar, burgosur), Koço Tashko (burgosur, internuar).

– Të goditur: Sotir Vullkani, Sotir Lubonja, Kristo Themelko, Ramadan Çitaku.

– Të papërmendur: Perlat Rexhepi (dëshmor), Elami Nimani (pas lufte ambasador i Titos)

Tregim

Kabil Bokali, u kthye nga qyteti dhe hyri në katund andej nga ora dhjetë e darkës.
Qe vjeshtë e mbrame; dhe shirat e ftohtë, i patën mbushur me baltë rrugët. Mjegulla që kish mbuluar katundin, e bënte natën më të errët.
Në qytet, ai shkoi të shikonte të vëllain, Martinin, i cili banonte dhe punonte atje. Sapo kish dalë nga spitali ky Martini, ku i hoqën një veshkë të sëmurë. Si me një sebep, Kabili, la edhe një palë këpucë të shqepura te këpucari, që t’ia rregullonte.
Kur u afrua pranë shtëpisë, e gjeti portën e avllisë hapur.
Në fakt, anash kësaj porte, nuk kishte, as mure as gardh.
Ai kishte dashur të ndërtonte një avlli, sepse gruaja e tij, Ageta, i pati thënë e alarmuar, që rreth shtëpisë së tyre, sillej një hajdut. Madje natën e të premtes që kaloi, teksa po e kapiste gjumi, ajo kish dëgjuar zhurmë në verandën e katit të dytë, ku mbanin zahiretë e vjeshtës. Rastisi, që pikërisht atë natë, i shoqi nuk u ndodh në shtëpi; dhe ajo, pati frikë të ngrihej të shikonte. Gjithsesi, hajduti, mund të ngjitej në verandë për trungut të ftoit, që ndodhej pranë murit; por nuk mund të futej brenda shtëpisë, sepse derën që të nxirrte në verandë, Ageta e mbante gjithmonë të kyçur me çelës.
Kështu, ai mendoi, që do ishte mirë sikur të ndërtonte një avlli. Por, ngase qe i varfër, ngriti hë për hë, vetëm dy kollona betoni; dhe montoi aty këtë portë, sajuar me llamarina prej fuçishë të vjetra. Dhe si njeri korrekt që ishte, ai e mbante gjithnjë mbyllur portën, edhe pse, si ta mbyllte, si të mos e mbyllte, njësoj ishte.
Teksa hyri në oborr, ndonëse qe errësirë, ai mundi të dallonte në verandë, lëvizjet e një siluete njeriu; një si hije e mezidallueshme, që u kap njëherë për degëve të ftoit, kërceu e ra në tokë, dhe pastaj humbi nëpër terr nga ana e pasme e shtëpisë.
Kur hyri brenda në shtëpi, e gjeti të shoqen ulur në shkallët e korridorit, që të ngjisnin në katin e dytë. Kish filluar të tirte lesh në furkë.
– Erdhe, Kabil?
Zëri i saj, qe disi i ndrojtur, athua se i shoqi, e kishte zënë në baft duke tjerrë fillin e një çasti të ligë për të. Lëmshi i fillit në boshtin që ajo vërtiste me dorën e djathtë, sapo kish nisur të merrte formë.
– Erdha, – tha ai gjithë hundë e buzë.
– Më dukesh pak i mërzitur, Kabil! Mos ndoshta, nuk je mirë?!
Vështrimi i tij, ishte ngulur tek delta e gjinjve të saj, ku dy kopsat e bluzës, i qenë zbërthyer. Gjinjt e Agetës së tij! Gjinj të plotë e të bukur, si ftonjtë, që ajo ruante mes rrobash në arkë. Fjalët, që ajo tha, e sidomos, rezonimi kaq i ëmbël i zërit, që i kish falur zoti, i ngjallën Kabilit në shpirt, një ndjesi aq të thekur përdëllimi, sa ato çaste, do të donte të qante për të shoqen. Të qante mu sikur ta kishte humbur përgjithmonë. O zot, sa shumë e donte! Po iu desh të përmbahej.
– Mirë jam, – tha ai, teksa hiqte çizmet e llangosura nga balta e rrugës.
Përgjigjja e tij, mbërriti te Ageta, si një shpërfillje. Qe njësoj sikur t’i thoshte, mu hiq syshë.
Po ajo, ishte e sigurtë për epërsinë e saj mbi të. Vazhdoi të tirte e qetë lesh në heshtje, duke rrotulluar boshtin e lëmshit, që vinte gjithnjë duke u rritur.
Si zbathi çizmet, Kabil Bokali, hoqi edhe pelixhen dhe e vari në mbajtësen e fiksuar në mur. Pastaj hyri në dhomën e ndejtjes, dhe u shemb në divanin e sajuar me dërrasa.
Ageta, u ngrit nga shkallina ku qe ulur dhe i vajti pas. Bashkë me furkën dhe boshtin me lëmshin e perit në dorë, ajo zuri vend në divanin kundruall.
– Kam zier groshë me qepë të fërguara, – tha. – Por janë edhe patatet, që tepruan në drekë. Nëse i do, unë i ngroh edhe ato.
– Nuk më hahet, – ia ktheu ai me një zë, që erdh’ e iu fik në grykë.
Ajo e la; nuk e nxiti të hante, megjithëse ai, do të deshte ta bënte këtë. Filloi sërish të tirte, duke vërvitur boshtin me dorën e djathtë. Dhe heshtonte.
Nganjëherë, më të rrallë, ajo i hidhte të shoqit kalimthi, ndonjë vështrim indiferent me sytë e zinj e të mëdhenj.
Heshtja e saj, përzihej me ajrin e vranët aty brenda; dhe i shoqi, pa se si po përftohej kësisoj, një masë e lagësht dhe e ftohtë si mjegulla që kish mbuluar katundin. Kjo masë, si mbushi në fillim skutat e shtëpisë, u fut nëpër enët e hapura; pastaj, si u fry edhe më tepër, erdh’ dhe e ngushtoi aq shumë hapsirën e dhomës, sa, Kabil Bokalit, iu bë sikur dalëngadalë, po e mbështillte si krimbin në pezhishkë. Po ishte e shoqja me heshtjen e saj, ajo që e tirte fillin e kësaj pezhishke.
– Ageta! – nisi të fliste më në fund ai, teksa lëvizi nga vendi, si të deshte të shkundëte nga supet një barrë, që nuk po e mbante dot.
– Fol, – tha ajo, ndërsa mbështillte për boshti fillin e perit.
– Kur u futa në oborr, pashë një hije, që u hodh nga veranda e shtëpisë sonë dhe ia mbathi. Mos ndodhej dikush këtu brenda?!
– Ç’thua?! – u habit ajo duke hapur gojën e ngritur vetullat.
Ai, i pat ngulur asaj kokërr ndërsy një vështrim kunadhi.
– A të kam thënë, që rreth shtëpisë sonë sillen hajdutë?! – i kujtoi ajo. – Hajde të ngjitemi sipër, të hedhim një sy në verandë, që të shikojmë çfarë do na kenë vjedhur!
Sa hap e mbyll sytë, la furkën në vend dhe i priu për në katin e dytë.
Kokëulur, i heshtur e i zymtë, Kabil Bokali, i ra pas të shoqes.
Jashtë, që nga koteci, u dëgjua zëri i një pule, që kish nja dy javë, që pati filluar të këndonte si gjel.
Gruaja, ndaloi një çast në mes të shkallëve, u kthye e i tha:
– Mos i përplas këmbët ashtu, se do na zgjosh fëmijët!
– Unë i përplasa?! – pyeti i habitur ai.
– Po ti, pra, ti! Po mos u nxeh! Pse të thashë, nuk të vrava!
Qenë ngjitur në krye të shkallëve.
– E frikshme, Kabil! – nxitoi të thoshte Ageta. Toni i zërit te saj, tashmë qe zbutur. – Vërtet e frikëshme! Dhe të mendosh, që hajduti, qenka ngjitur në verandë, pikërisht kur unë po dremisja shtrirë në krevat! Po derën e verandës, ti e di, që e mbaj gjithmonë të mbyllur me çelës.
Ai nuk foli.
Dolën në verandë ku mbanin zahiretë e vjeshtës.
Në trarët anësorë të çatisë së drunjtë, vjetëruar nga koha dhe brejtur nga krimbat, ishin varur lëvarë hudhrash me bishtat e thurur gërshetë, kurorë qepësh dhe tufa me çaj mali, që i shoqi e kishte pas mbledhur rrëpirave.
Rrëzë murit, në dysheme, qe një arkë druri shumë e moçme. E pati sjellë Ageta bashkë me pajën, ditën që ishte bërë nuse. Kjo arkë, mbyllej me kapak, në të cilin, një dorë e panjohur mjeshtri, kishte pikturuar një zanë, ulur mes lulesh në breg të një liqeni alpin. Brenda arkës, ajo mbante disa nga rrobat e saj. Që rrobat të merrnin aromë, Ageta kishte futur aty brenda ftonj të zverdhur, – një metodë parfumimi kjo, për një grua plot sqimë, martuar me një burrë të varfër si Kabil Bokali.
Një torbë me arra, qe varur në traun anësor nga e majta.
E yshtur nga nepsi, Ageta kishte shpuar një vrimë të vogël në njërën nga dy qoshet e torbës. Për çdo ditë, ajo nxirrte për vrime nga tre-katër kokrra, pa qenë nevoja të ulte e zgidhte torbën. Kurse në një etazher, sajuar me copa dërrasash nga vetë i zoti i shtëpisë, mbanin disa kavanozë me reçel kumbulle. Në njërën anë të etazherit, kishte kunguj të bardhë misiri; dhe pak më tej, dy qypa, – njëri me turshi domatesh jeshile, kurse tjetri, me speca të mbushura me gjizë.
Gruaja nisi të bënte inventarin duke numëruar, në fillim kurorët e qepëve.
– Një, dy, tre, katër, pesë, gjashtë, – numëroi ajo ajo me zë e me gisht. – Në rregull me qepët.
Ai ndiqte me sy numërimin e saj.
Pastaj, ajo u hodhi një sy hudhrave: – pesë lëvarë!
– Edhe hudhrat, më duket, nuk janë prekur. Apo jo, Kabil?
Ai ngriti supet, sepse nuk dinte ç’të thoshte.
Për tufat e çajit, nuk ishte e sigurtë sa kishin qenë.
Kur numëroi kungujt e misirit, kërceu përpjetë e tha:
– Mungon një kungull! Kishim gjashtë. Të kujtohet?!
– Po, më kujtohet, – nëpërdhëmbi ai. – Gjashtë kanë qenë.
– Tani janë vetëm pesë! Çfarë maskarai!
– E, mirë tani! – ia bëri ai, tashmë duke shkundur supet, si të qe çliruar nga një peshë e madhe. – Ule zërin, se po të dëgjon gjithë katundi! Nuk u bë hataja për një kungll! Hajde ikim, dalim prej këtu.
Po Ageta filloj të nxehej edhe më shumë. A nuk kishte hak të nxehej?! Si? Të vijë i biri i botës, të ngjitet për trungut të ftoit pranë murit, të futet në verandën, ku ajo mban gjithë produktet e djersës së vet, dhe të vjedhë?! Kurse burri të të thotë, që të ulësh zërin, sepse, medemek, nuk na qenka bërë hataja?! Jo, ore, jo! Nuk është kështu! Se, që ta dini ju, këtu nuk bëhet fjalë, çfarë mori hajduti? Mori një kungull, katër pesë kaptina hudhrash, dy kokrra qepë, një kokërr ftua, a ç’dreqin tjetër! Këtu bëhet fjalë për vjedhjen! Për vjedhjen si një ves i ndyrë. Nëse u ka rënë nepsi në një kungull të pjekur në furrë, le të vijnë t’ia lypin Agetës si njerëzit, dhe ajo ua fal?! Por, jo kështu…!
Teksa shfrynte kësisoj, ajo mori një fletore, bashkë me një laps, dhe nisi të shkruante aty, emrat dhe sasinë në numër, për çdo produkt që gjendej në verandë.
– Të paktën të mos na marrin për budallenj, – tha. – Të dimë me saktësi çfarë kemi; dhe nëse guxojnë e vijnë prapë, të kuptojmë çfarë morën.
– Për sa kohë nuk e kemi ndërtuar avllinë, dera që të nxjerr në verandë, duhet mbajtur gjithmonë mbyllur me çelës nga brenda, – i kujtoi i shoqi.
Ageta e kuptoi ku rrihte ai, dhe u bë nervoze.
– Po të thashë, more burrë, që unë e mbaj gjithnjë të mbyllur me çelës derën! E kam merak vetë këtë gjë; mos ma thuaj njëqind herë!
Kur zbritën shkallët dhe u futën në dhomën ku rrinin, i zoti i shtëpisë, zuri vend në tryezën e ngrënies; pastaj, i tha gruas t’i mbushte një pjatë groshë me qepë të fërguara, si dhe një spece të vetme me gjizë.
Tashmë, që u mor vesh, se paska qenë punë hajduti, atij iu largua ajo llurbë dyshimi, që e mundonte. Çdo gjë qe në rregull për tē. Qe çelur në fytyrë dhe ndjehej në fill të mirë. Madje, qe bërë në qejf, e nisi t’i thoshte të shoqes edhe ndonjë fjalë giciluese, thjeshtë për humor. Dhe qeshte.
Ageta e dëgjonte e mikluar, por sytë nuk ia hidhte.
I shtroi të hante darkë; dhe ai hëngri, sepse i kishte ardhur oreksi.
Si hëngri, Kabil Bokali, piu edhe një mashtrape me lëng hoshafi kumbullash; pastaj, u zdërgjà njëherë në divan, dhe me sytë gjysëm të mbyllur, tha:
– Thonë, Ageta, që dimri do të jetë i ashpër; dhe pritet të vijë një stuhi e madhe!
Po e shoqja kish nisur të lante enët në korridor; as që dëgjoi çfarë tha ai.
Kur u kthye në dhomë, e gjeti teksa gërhiste shtrirë në divan.
I thirri që të ngrihej; të ngjitej lart dhe të flinte në dhomën e gjumit; por ai, vetëm sa lëvizi pak përgjumësh e nëpërdhëmbi ta linte rehat. Ç’të bënte? I hodhi një jorgan sipër dhe e la aty ku ishte.
Të nesërmen, qe ditë e martë. Prap mjegulla hapërdahej e mblidhej me vrunduj gjithandej.
Ageta, u ngrit nga shtrati, andej nga ora tetë e mëngjesit. Zbriti shkallët dhe pá, që i shoqi, nuk ishte në shtëpi. Kishte dalë për punë.
Kaluan dy ditë, duke vrarë mendjen të gjenin, cili kishte qenë hajduti, por as burri, as gruaja, nuk ia qëlluan dot.
Të premten, Kabili vajti në qytet, të merrte këpucët që pati dërguar t’i rregullonte.
Si mori këpucët, ai ktheu edhe njëherë nga vëllai i tij, Martini.
Ngase u shtruan në një goxha muhabet, u bë vonë dhe nuk e lanë të dilte.
– Rri sonte, – i thanë. – Shko nesër, se nuk bëhet hataja.
Dhe ai ndejti, bujti atë natë aty.
Të nesërmen, qe ditë e shtunë. Po bëheshin pesë ditë rresht me mjegull!
Ai u kthye në katund andej nga ora dhjetë e paradites.
Kur hyri në oborr, i gjeti të dy fëmijët jashtë. Po jashtë bënte ftohtë; fëmijët ishin të vegjël; njëri gjashtë, tjetri pesë vjeç; dhe mërdhihnin.
Sa e panë, u nisën turravrap ta përqafonin.
– Përse keni dalë jashtë? – i qortoi me dashuri ai.
– Na tha mami, – u përgjigj më i madhi. – Na tha të dalim e të luajmë.
Ai i përqafoi të dy njëherësh. Pastaj nxorri e u dha karamelet, që ua kishte blerë në qytet.
Ato çaste, bum, u dëgjua një zhurmë e mbytur. Ktheu kokën dhe pá të lëviznin degët e ftoit pranë verandës.
Nuk kishte pikë dyshimi, që dikush kishte qenë në verandë; ishte varur për degëve të ftoit pa e pikasur ai; qe hedhur në tokë dhe ia kishte mbathur.
Nxitoi të shihte, por nuk pa njeri!
– Prapë hajduti! – i tha ai të shoqes, teksa hyri në shtëpi me fëmijët për dore.
Ashtu si atë natën e parë, gruaja tirte lesh e ulur në shkallë. Lëmshi i fillit në boshtin, që ajo vërtiste me dorën e djathtë, qe trashur bajagi shumë.
– Ç’thua?! – u habit ajo. – Tani e pé?!
– Nuk e pashë, por dëgjova përplasjen e këmbëve kur u hodh në tokë, që nga veranda. Ka zbritur për degëve të ftoit, sepse i pashë të lëviznin!
– He, ç’bela na gjeti! – ia bëri ajo. – Hajde të ngjitemi në verandë, që të shikojmë, çfarë na kanë marrë kësaj here!
Ajo la në divan furkën dhe boshtin me lëmshin e perit; dhe që të dy, nisën të ngjisnin shkallët për në katin e dytë.
Edhe fëmijët, u bënë kuriozë dhe iu qepën nga pas prindërve.
Sapo dolën në verandë, Ageta, i ngjiti dorën asaj fletores së inventarit. E pati bërë tub dhe e kishte futur në një kavanoz bosh, pa kapak.Kësaj here, ajo e nisi numërimin me lëvarët e hudhrave:
– Një, dy, tre, katër… Pesë lëvarë. – tha ajo, pasi i kishte hedhur një sy fletorës që mbante në dorë. – Në rregull me hudhrat.
Pastaj, nisi të numëronte kurorët e qepëve: gjashtë kurorë!
– Në rregull edhe me qepët.
Dy fëmijëve, kjo puna e numërimit, po u dukej një lojë fort zbavitëse, ndaj nisën të numëronin edhe ata, secili për hesap të vet:
– Një, dy, pesë, tre…, – ngatërrohej i vogli teksa numëronte lëvarët e hudhrave me gishtin e vogël të kthyer si çengel.
Më i madhi, i numëronte të gjitha produktet bashkë, – gjithshka, që i zinin sytë; dhe po i afrohej me numërim shifrës tridhjetë.
Edhe i zoti i shtëpisë, numëronte, por e bënte në heshtje, duke ndjekur me sy numërimin e të shoqes.
Si kishte kaluar në inventar hudhrat, qepët, tufat me çaj, kavanozët e reçelit, kungujt, torbën me arra, qypat dhe një thes me fasule, u duk se inventari po shkonte për së mbari; por, kur gruaja hapi arkën, vuri re se mungonin dy ftonj!
Në fletore, ajo kishte shënuar tetë kokrra, kurse në arkë gjendeshin vetëm gjashtë.
– Çfarë maskarai! – tha prap e skandalizuar ajo. – Paska marrë dy ftonj!
I shoqi nisi të vriste mendjen: çudi! Përse nuk kishte marrë edhe ndonjë gjë tjetër?!
Me sa dukej, kishin të bënin me deqitë e një loje shumë dinake: që të zotët e shtëpisë të mos kuptonin se ishin vjedhur, hajduti kishte vendosur të vidhte nga pak!
– Ageta! – foli burri, që ishte kredhur në mendime. – Po sikur ta presim ftojin. Ai për degëve të ftojit ngjitet në verandë!
Ato çaste, u dëgjua apet zëri i asaj pulës, që këndonte si gjel.
Saora, gruaja u kthye dhe i nguli një vështrim qortues.
– A ke luajtur mendsh, Kabil?! – pyeti ajo. – Si u pritka ftoi, që janë dashur dhjetë vjetë të rritet, e që për çdo vit, i marrim gjithnjë e më shumë kokrra?!
Ai uli kokën, u përtyp njëherë në heshtje, pastaj tha:
– Po c’të bëjmë, pra, sipas teje, Ageta?!
– Po a do ta ndërtojmë avllinë, apo jo?! – pyeti gruaja. – Si të ndërtojmë avllinë, nuk do kemi më kësi telashi.
E lanë verandën dhe zbritën poshtë, në katin e parë.
Zunë vend në tryezë, ku të gjithë bashkë, hëngrën drekë, duke vrarë mendjen në heshtje, e duke hedhur ndonjë fjalë në të rrallë.
Pastaj, si mbaruan së ngrëni, i shoqi mendoi, që nuk do të ishte keq, sikur t’ia niste të hapte themelet e avllisë. Dhe, kur të kishte mundësi, pak e nga pak, të fillonte të fuste aty, gurët e themelit. Më vonë, ndoshta, në verë, të ngrinte një murë me plitharë.
– Po dal të marr kazmën dhe lopatën, që t’ia nis të hap themelin e avllisë, – i tha ai tek e mbramja të shoqës.
– Si të duash, – tha ajo, pa treguar ndonjë interes për atë çfarë tha i shoqi.
Pati marrë furkën dhe kish nisur të tirte lesh duke vërvitur boshtin me lëmshin, që minutë pas minuti, vinte e bëhej më i madh.
Ai doli nga shtëpia dhe u fut në plevicën, që ndodhej ngjit me murin e anës së majtë të shtëpisë.
Vite më parë, kishin pas mbajtur aty lopën, por pas tufëzimit të bagëtive nga shteti, mbanin almiset e punës, si dhe sende të ndryshme, që nuk përdoreshin shpesh.
Kur hyri aty brenda, vuri ré, që disa thasë të zbrazur, që ai, i kishte pas palosur mbi një fuçi bosh, gjendeshin përdhé në një qoshe!
Teksa i ngriti për t’i vendosur në vendin ku i pati lënë më parë, zbuloi një kungull misiri, bashkë me dy ftonj të verdhë! Kungulli ishte dërmishur e çarë; kurse ftojntë, qenë kafshuar!
Atëherë, u pataks!
Ra në gjunjë dhe ngeli një copë herë me sytë përdhé, mu si ajo viktima, që pret t’i bjerë në qafë shpata e xhelatit.
Mandej, zgjati dorën dhe mori një lugë të vjetër, që u gjend aty pranë; dhe, me mendjen e përhumbur, si në tym, nisi të gërryente me bishtin e saj, kotsëkoti, dheun e butë të dyshemesë.
Pas tre-katër minutash, u ndërmend dhe pá, që duke gërmuar kësisoj, kishte hapur në tokë një gropë në formë varri! Provoi të kujtonte synimin, për të cilin kishte hyrë aty, por nuk ia doli dot.
Era pëshpëriste dhe vajtonte vrimave të çatisë; dhe të ftohti aty u bë më i ashpër. Pastaj, erdhi një çast, kur pëshpërimat dhe vajtimet e erës ndaluan. Atëherë, ai kuptoi, që nuk kishte qenë era, por mendja dhe shpirti i tij. Hodhi lugën, që mbante në dorë dhe u ngrit e doli jashtë, përçudshëm e me mendje të bjerrur.
Jashtë, mjegulla qe bërë më e dendur. Degët e zhveshura të pemëve në oborr, ishin lagur; patën krijuar bulëza uji dhe kishin nisur të pikonin; po atij iu duk sikur qanin me lot. Ndjeu një nevojë, që të ecte. Të ecte kuturu. T’ia mbathte hapaqorras, pa e ditur se ku do ta çonin këmbët, derisa të binte e ta përpinte ndonjë hon. Por, sapo kujtoi fëmijët, iu bë sikur i kapën zemrën me dorë. Atëherë, u rrënqeth. Deshi të klithte, po klithma i qe ndryrë përbrenda. Memzi merrte frymë, athua se ia kishin lidhur trupin nyje.
U kthye dhe hyri marrakëmbëthi në korridorin e shtëpisë.
Fëmijët, bënin shamatë e ziheshin me njëri-tjetrin në dhomën e ndenjes.
Ageta, qe ulur në shkallë; dhe si gjithmonë, tirte lesh. Në miset e fytyrës së saj të bukur, pushonte një nur i ëmbël, por tinzar. Sapo kishte përfunduar një lëmsh të hatashëm, dhe kish nisur të pështillte për boshtit lëmshin tjetër.
I heshtur mu si një murg, ai u nis të futej në dhomën ku gjendeshin fëmijët.
Ato çaste, ndodhi, që boshti, me të cilin e shoqja vërviste lëmshin, i shpëtoi nga dora. Atij, iu ngatërruan këmbët në perin e shpështjellë dhe u rrëzua.
– U vrave?! – pyeti ajo.
Ai nuk u përgjigj.
I shtrirë në dyshemenë prej çimentoje, fërkonte gjunjët me dhëmbët e shtrënguar e sytë e rrëmbushur me lot.

R. GJINI

Në listën e ‘personave përgjegjës për krimet e Luftës’, publikuar në librin ‘Krimet e komunistëve’, të studiuesit Çelo Hoxha, botim i Institutit të Studimeve për Krimet dhe Pasojat e Komunizmit, janë 265 emra.

Mes tyre janë komandantë e komisarë çetash, kompanish, batalionesh, brigadash, që, sipas Hoxhës, janë përgjegjës për krimet e Luftës.

Në këtë libër, Hoxha bën përgjegjës të gjithë drejtuesit e formacioneve partizane për krimet që janë kryer gjatë viteve të Luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare.

Mes emrave që janë përgjegjës për krime lufte është edhe babai i Spartak Ngjelës, edhe pse më vonë familja e tij, vuajti pasojat e regjimit diktatorial.

Lista me 265 emrat të cilësuar si kriminelë lufte:

1. Asllan Gurra, komandant i batalionit të Oparit, Korçë

2. Abdyl Këllezi, komisar i Brigadës XVI

3. Adil Çarçani, zv.komisar i Brigadës VII

4. Adil Prishta, zv/komandant batalioni, Brigada VII

5. Adnan Qatipi, zv.komandant batalioni, Brigada III

6. Ali Vinçani, komandant i Batalionit ‘Kelmendi-Gërmenj’, Korçë

7. Agush Gjergjevica, anëtar i shtabit të Qarkut Korçë

8. Amdi Babani, komandant batalioni, Brigada XV

9. Andon Xoxa, komisar, kompania II, batalioni II, Brigada I

10. Anton Bulaqi, zv.komandant batalioni, partizan vullnetar i Shkodrës

11. Ardi Rakipi, zv.komandant batalioni, Brigada V

12. Asaf Dragoti, komandant i Brigadës VIII

13. Asaf Tahiraj, Komandanti i Brigadës VIII

14. Astrit Nishani, zv.komandant batalioni, Brigada VI

15. Baba Fejzo, anëtar u Shtabit të Zonës I Operative

16. Bahri Zaimi, komandant artilerie i Brigadës VII

17. Bajt Asllani, zv.komandant batalioni, Grupi i Pezës

18. Balili Peçi, zv.komandant batalioni, Brigada VI

19. Baki Starja, komandant batalioni territorial, Qarku Korçë

20. Bako Dervishi, komandant batalioni, Brigada V

21. Bajram Vula, zv.komandant batalioni, Brigada III

22. Bajram Sinojmeri, zv.komisar i Brigadës VIII

23. Bedri Spahiu, komisar i Zonës I Operative, anëtar i KQ të PKSH-së, anëtar i

kryesisë së KANÇ

24. Bejto Bultica, komandant batalioni

25. Beqir Balluku, komandant i Brigadës II

26. Bido Sejko, zv.komandant batalioni, Brigada VI

27. Bilbil Klosi, anëtar u sektorit politik, Brigada V

28. Burhan Beqari, komandant batalioni II, Brigada V

29. Cute Selenica, komandant çete, qarku Korçë

30. Çelo Arrëza, komandant batalioni II, Brigada V

31. Dali Ndreu, anëtar i Shtabit të përgjithshëm të UNÇ-së, komandant i Divizionit I

32. Dane Mehmeti, komandant batalioni, Brigada V

33. Dul Rioli, komisar i rrethit Lezhë

34. Dushan Mugosha, themelues i PKSH, zv.komisar i Brigadës I

35. Hetim Haxhiu, zv.komandant i batalionit ‘Reshit Çollaku’

36. Enver Hoxha, anëtar i KQ të PKSH, komisar i Shtabit të përgjithshëm; komandant i UNÇ-së; anëtar i kryesisë së KANÇ

37. Enver Liçaj, komisar i çetës së Sopotit

38. Ernest Jakova, zv.komandant Batalioni, Brigada III

39. Esat Dishnica

40. Esat Ndreu, komandant i grupit territorial të Dibrës

41. Estref Sihati, zv.komandant batalioni, Brigada VIII

42. Fadil Çeçi, zv.komandant i Brigadës V

43. Faik Cakuni, komandant i batalionit ‘Fuat Babani’, Korçë

44. Faslli Jaho, anëtar i shtabit të zonës I operative

45. Fatmir Gjata, zv.komisar i batalionit ‘Çlirimi’, Korçë

46. Fejzo Bino, komisar, kompania III, batalioni I, Brigada I

47. Fejzo Ismaili, në dispozicion të shtabit të zonës I operative

48. Ferik Hado, në dispozicion të shtabit të zonës I operative

49. Ferit Radovicka, komisar, kompania I, batalioni II, Brigada I; komandant batalioni, Brigada I; komandant i operacionit të spastrimit në Koplik, 1945

50. Fetah Selcka, zv.komandant batalioni, Brigada IV

51. Feti Bubësi, komandant batalioni IV, Brigada VI

52. Feti Smokthina, komandant i kompanisë II, batalioni I, Brigada I; komandant

batalioni, Brigada I

53. Fiqirete Shehu

54. Flamur Nishani, anëtar i sektorit politik për çështjet e rinisë në Brigadën VIII

55. Foto Stamo, komisar çete, Qarku Korçë

56. Gafurr Çuçi, anëtar i sektorit politik të Brigadës VIII, komisar i Divizionit V

57. Gani Nivica, komandant batalioni, Brigada VIII

58. Gogo Nushi, anëtar i KQ të PKSH-së

59. Gaqo Peristeri, komisar batalioni, Qarku Korçë

60. Gaqo Bashko, anëtar i kryesisë së KANÇ

61. Gjergj Kokoshi, anëtar kryesisë së KANÇ

62. Gjin Marku, anëtar i KQ të PKSH, komandant i Brigadës VII

63. Gjon Banushi, komandant i Brigadës IV

64. Gjon Gjonaj, zv.komandant i Brigadës XVI

65. Gjon Marashi, komandant i çetës së Dukagjinit

66. Hajdar Dushi, zv.komisar i batalionit partizan, vullnetar të Shkodrës

67. Haki Bejko, komisar, kompania III, batalioni II, Brigada I

68. Haki Toska

69. Halim Xhelo, komandant batalioni, Brigada V

70. Hamdi Lemo, komandant Batalioni, Brigada III

71. Hamit Keçi, zv.komandant i Brigadës III

72. Hariz Velo, anëtar i shtabit të zonës I Operative

73. Hasan Moglica, komandant çete, Qarku Korçë

74. Hasan Mëhilli, komisar i kompanisë II, batalioni I, Brigada I

75. Hasan Pulo, zv.komandant i zonës I operative, anëtar i kryesisë së KANÇ

76. Hasan Selenica, zv.komisar i batalionit ‘Hakmarrja’, Korçë

77. Haxhi Lleshi, anëtar i shtabit të përgjithshëm të UNÇ-së

78. Haxhi Seseri, komandant i batalionit territorial të Dajtit

79. Hito Çako, zv.komandant i Brigadës V

80. Hulusi Spahiu, komandant i Brigadës III

81. Hysen Blloshmi, komandant i çetës së Sopotit

82. Hysen Çino, komandant batalioni, Brigada V

83. Hysen Zenelaj, zv.komandant, kompania II, Batalioni II, Brigada I

84. Hysni Kapo, zv.komisar i zonës I operative, komisar i Brigadës V; anëtar i

Shtabit të përgjithshëm të UNÇ-së; anëtar i shtabit të divizionit I

85. Hysni Manushi, komandant batalioni, Brigada III

86. Hysni Selcka, komandant batalioni, Qarku Korçë

87. Ibrahim Stafa, zv.komisar i batalionit Vërçë-Sulovë

88. Idris Seiti, komandant, kompania I, batalioni II, Brigada I; zv.komandant batalioni, Brigada I

89. Idriz Tahiri, komisar i qarkut Shkodër

90. Irakli Bozo, komandant batalioni, Brigada II

91. Irfan Peshtafi, oficer i seksionit operativ të Brigadës VII

92. Islam Radovicka, komandant i zonës I operative, anëtar i shtabit të përgjithshëm të UNÇ-së

93. Istref Sehati, zv.komandant batalioni, Brigada V

94. Izet Kallarati, në dispozicion të shtabit të zonës I operative

95. Jaho Gjoliku, anëtar i shtabit të zonës I operative, zv.komandant Brigada V I

96. Jorgji Zëra, komandant batalioni, Brigada II

97. Josif Prifti, komisar i batalionit ‘Hakmarrja’, Korçë

98. Kadri Hazbiut, komandant i batalionit, Brigada V

99. Kadri Hoxha, komandant i batalionit të Çermenikës; komandant i grupit të

Qarkut të Elbasanit; anëtar i KQ të PKSH, komisar i Brigada VII

100. Kadri Musaj, komisar i batalionit Vërçë-Sulovë

101. Kahreman Ylli, komisar i Brigadës IV

102. Kapo Lena, komandanti i batalionit Vërçë-Sulovë

103. Kiço Ngjela

104. Koçi Xoxe, themelues i PKSH-së, anëtar i KQ të PKSH-së, anëtar i kryesisë së KANÇ

105. Koço Prifti

106. Koço Tashko, anëtar i kryesisë së KANÇ

107. Komandanti i çetës së Shën Gjergjit (i paidentifikuar)

108. Kristo Themelko, themelues i PKSH, anëtar i KQ të PKSH-së, komisar i

çetës së Pezës

109. Kudret Fratari, zv.komandant batalioni, Brigada VIII

110. Lako Polena, komisar i Brigadës II i Mbrojtjes së Popullit

111. Laver Sulçe, zv.komandant batalioni, Brigada I

112. Lefter Kolonja, zv.komandant batalioni, grupi i Pezës

113. Liri Gega, anëtare e KQ të PKSH-së

114. Lan Qafëzezi, zv.komandant batalioni, Brigada VII

115. Lutfi Leka, komandant i batalionit të Bëzhetës

116. Llambi Gostivishti, zv.komisar i batalionit ‘Reshit Çollaku’

117. Maman Saliu, komisar i qarkut të Mbrojtjes Popullore, Shkodër

118. Manol Konomi, anëtar i kryesisë së KANÇ

119. Manush Myftiu, zv.komisar i Brigadës V

120. Maqo Çomo, zv.komisar i batalionit ‘Fuat Babani’

121. Mark Uli, komisar i çetës së Dukagjinit

122. Marko Billa , komandant i RPV Palasë

123. Maze Jaupi, zv. komandant batalioni, Brigada VIII

124. Medar Shtylla, anëtar i KANÇ

125. Medat Poloska, zv.komisar i batalionit të Oparit, Korçë

126. Mehmet Jaho, zv. Komandant i Brigadës XII, pseudonimi Luftar Bolena

127. Mehmet shehu, kandidat i PK të PKSH-së, komandant i Brigadës I, zv.

Komandant i divizionit I; komandant i operacioneve në Shkodër, pas lufte

128. Meshit Çela, zv.komisar, batalioni II, Brigada I

129. Mestan Ujaniku, komandant i shtabit të qarkut të Beratit

130. Mellan dervishaj, komandant i Brigadës XI

131. Mihal Prifti, komisar i Divizionit II

132. Mihallaq Ziçishti, komandant i Qarkut të Mbrojtjes Popullore, Shkodër

133. Miladin Popoviç, themelues i PKSH, drejtues de facto i saj

134. Minella Koleka, komandant i komandës së vendit, Himarë

135. Misto Treska, komisar batalioni territorial, Korçë, komisar i Brigadës XX

136. Muhamet Prodani, komandant i kompanisë III, batalioni I, brigada I; komandant i Brigadës I

137. Muharrem Kokomani, zv.komandant batalioni, grupi i Pezës

138. Muharrem Butka, komandant i komandës së Qarkut të Korçës

139. Musa Daci, zv.komandant batalioni, Brigada VI

140. Mustafa Matohiti, komisar i brigadës VI

141. Mustafa Gjinishi, anëtar i Shtabit të Përgjithshëm, të UNÇ-së

142. Mustafa Xhani (Baba Faja Martaneshi), komandant i batalionit të Martaneshit,

anëtar i shtabit të përgjithshëm të UNÇ-së

143. Myslym Peza, anëtar i Shtabit të Përgjithshëm të UNÇ-së, komandant i

partizanëve të Pezës

144. Myslym Shyri, komisar batalioni II, Brigada I

145. Myzafer Spaho, komisar i Brigadës III

146. Myzafer Trebeshina, komisar i divizionit IV

147. Nako Spiru, anëtar i KQ të PKSH-së, anëtar i kryesisë së KANÇ

148. Nasi Vithkuqi, komandant batalioni, Brigada IV

149. Naum Kristo, zv.komandnt batalioni, Brigada IV

150. Naxhije Dumi, kandidate e KQ të PKSH-së

151. Ndreko Rino, zv.komandant, kompania III, batalioni I, Brigada I, komandant

batalioni, Brigada I; komandant i operacionit të Dukagjinit pas lufte

152. Neim Kuçi, komandant batalioni, Brigada VII

153. Neki Pirgu, komandant Çete, Qarku Korçë

154. Nesti Titani, komisar i batalionit ‘Çlirimi’, Korçë

155. Neshat Hysi, zv. Komandant i Brigadës VII

156. Nexhip Vinçani, komandant i grupit partizan të Korçës, komandant i Brigadës

IV

157. Ngjeli Argjiri, komandant, kompania II dhe zv.komandant, batalioni II, Brigada I; zv.komandant, Brigada VIII

158. Niazi Çepani, anëtar i Shtabit të Qarkut të Beratit

159. Niko Çeta, komisar i batalionit Kelmendi-gërmenji, Korçë

160. Nuredin Aliu, anëtr i Shtabit të Zonës I Operative

161. Nuri Huta, komandant i Kompanisë I, batalioni I, Brigada II

162. Ollga Plumbi, anëtare e kryesisë së KANÇ

163. Omer Nishani, kryetar i KANÇ

164. Osman Sinani, komandant batalioni, Brigada III

165. Pajtim Shyti

166. Panajot Plaku, komisar i batalionit I, Brigada I

167. Pandi Kristo, anëtar i KQ të PKSH-së, komisar i grupit partizan të Korçës

168. Pano Xhambolla, zv.komandant i Brigadës IV

169. Pertef Therepeli, komandant batalioi, Shtabi i Beratit

170. Petraq Lalaj, zv.komisar i grupit partizan të Korçës

171. Petraq Titani, komisar i batalionit të Oprait, Korçë

172. Petrit Dume, komandant i Batalionit ‘hakmarrje’, komandant batalioni,

Brigada IV

173. Petrit Hakani, komandant i batalionit të Dumresë

174. Petro Bullati, komandant i Brigadës II i Mbrojtjes së Popullit

175. Pilo Peristeri, themelues i PKSH-së; komisar i batalionit ‘reshit Çollaku’;

komisar i Komandës së Qarkut të Korçës

176. Pilo Shanto, ndihmës i komandës së vendit, Himarë

177. Prenk Zhupa, komandant i Rrethit Lezhë

178. Puna, pseudonim i një personi të paidentifikuar

179. Puçe Meçani, komandant çete, Qarku Korçë

180. Qazim Kondi, anëtar i Shtabit të Zonës I Operative, komisar i Brigadës

VIII

181. Qemal Zybo, zv.komandant, kompania I, batalioni II, Brigada I

182. Qiriako Harito, anëtar i kryesisë së KANÇ

183. Rahman Uruçi, komandant i batalionit territorial të Myzeqesë; komandant

i Brigadës XVI

184. Rako Gërmenji, zv.komandant, kompania III, batalioni II, Brigada I

185. Ramadan Çitaku, themelues i PKSH-së, anëtar i KQ të PKSH-së; anëtar

i Shtabit të Përgjithshëm të UNÇ-së; anëtar i kryesisë së KANÇ

186. Ramiz Alia, komisr i Divizionit V

187. Raqi Qirinxhi, intendent i grupit partizan të Korçës

188. Refat Bajrami, komandant i Brigadës XII

189. Rexhep Haka, komandant i batalionit vullnetar të Shkodrës

190. Rexhep Çami

191. Rexhep Kolli, zv.komandant batalioni, Brigada III

192. Rexhep Plaku, anëtar i Shtabit të Zonës I Operative

193. Rexhë Deliu, komandant i batalionit territorial Ishëm-Krujë

194. Riza Kodheli, komandant i batalionit territorial, Korçë

195. Riza Vehipi, komandant batalioni I, Brigada VI

196. Rrahman Parllaku, komandant i Divizionit V

197. Sabri Sevrani, komandant i Qarkut Shkodër

198. Sadik Bekteshi, komisar i batalionit partizan vullnetar të Shkodrës; komandant i grupit territorial të Shkodrës

199. Sadik Bocaj, përgjegjës organizativ në sektorin politik të Brigadës I

200. Sali Ormani, komandant batalioni, Brigada V

201. Saliko Sulo, zv.komandant batalioni, Brigada V

202. Sami Ahmeti, komandant batalioni, brigada VIII

203. Sami Baholli

204. Sami Bineri, komandant batalioni IV, Brigada XII

205. Sami Gjebero, anëtar i sektorit politik të Brigadës VII

206. Sefedin Arëza, komandant, kompania III, batalioni II, Brigada I

207. Sefedin Meçe, komandant batalioni II, Brigada VI

208. Seit Pojani, komisar çete, Qarku Korçë

209. Sejfulla malëshova, anëtar i Shtabit të Përgjithshëm të UNÇ-së; anëtar i

kryesisë së KANÇ

210. Selami Vinçani, zv.komandant batalioni, Brigada IV

211. Selman Brahim, zv.komandant bataloni, Brigada I

212. Sinan Mazi, zv.komandant batalioni, Brigada V

213. Siri Shapllo, anëtar i kryesisë së KANÇ

214. Skënder Ali, komandant batalioni, Brigada VIII

215. Skënder Çaçi, komisar çete, Qarku Korçë

216. Sotir Mero, komandant batalioni, Brigada VIII

217. Spiro Koleka, anëtar i kryesisë së KANÇ

218. Spiro Moisiu, komandant i Shtabit të Përgjithshëm të UNÇ-së, anëtar i

kryesisë së KANÇ

219. Spiro Shalsi, komandant batalioni, Brigada IV

220. Spito Llazo, atashe ushtarak pranë grupit partizan të Korçës

221. Stefan Dh. Grabocka

222. Suat Leskoviku, komandant i batalionit ‘Reshit Çollaku’; në dispozicion të

Shtabit të Përgjithshëm

223. Sulo Kodheli, zv/komandant batalioni, Brigada I

224. Sulo Rexhepi, zv.komandant i kompanisë II, batalioni I, Brigada I

225. Shaban Idrizi, komandant batalioni III, Brigada VI

226. Shaban Rexha, komandant batalioni, Grupi i Pezës

227. Shaban Zereci, komandant i batalionit ‘Çlirimi’, Korçë

228. Shahin Ruka, komisar i Brigadës VV

229. Shefit Fetih, komandant batalioni III, Brigada XII

230. Shefqet Brinja, intendent i batalionit I, Brigada I

231. Shefqet Melcka, zv.komandant batalioni, Brigada IV

232. Shefqet peçi, komandant i Brigadës V, Komandant i Korparmatës I

233. Shemsi Totozani

234. Shuaip Panariti, komisar i batalionit ‘Qamil Panariti’, Korçë

235. Shuqri Shabani, komandant i batalionit I, Brigada XII

236. Tahir Kadareja, zv.komandant i Brigadës I dhe komandant i batalionit I të

saj; komandant i Brigadës VI; komandant i divizionit II

237. Tefik Cangoj, komandant i batalionit territorial, Qarku Korçë

238. Teki Kolaneci, zv.komandant i Shtabit të Qarkut të Korçës, komandant

u Brigadës XV

239. Todi Naço, komandant i artilerisë, Brigada I

240. Tomorr Spahiu, zv.komandant i kompanisë I, batalioni I, Brigada I

241. Tuk Jakova, themelues i PKSH-së, komisari i Brigadës I

242. Theodhor Masteni, zv. Komandant batalioni, Brigada VIII

243. Vasil Konomi, komisar i Brigadës II

244. Vasil Nathanaili, zv.komisar i Brigadës XII

245. Vasil Treska, zv.komisar i batalionit ‘Qamil Panariti’, Qarku Korçë

246. Vaskë Koleci, zv.komisar i Brigadës XV

247. Ymer Dishnica, anëtar i KQ të PKSH-së; anëtar i Shtabit të Përgjithshëm të UNÇ-së; anëtar i kryesisë së KANÇ

248. Xue Protopapa, komandant çete, Qarku Korçë

249. Xhaferr Cenko, zv.komisar i batalionit ‘Kelmendi-Gërmenji’, Korçë

250. Xhako Merko, komandant batalioni, Brigada VIII

251. Xhamal Hosecka, komisar çete, Qarku Korçë

252. Xheladin Beqiri, zv.komandant batalioni I dhe komandant i kompanisë

I, Brigada I; komandant batalioni, Brigada I

253. Xhelal Staravecka, komandant, batalioni II, Brigada I

254. Xhelo Fazlli, komandant batalioni, Brigada I

255. Xhelo Mato, komisar i kompanisë I, batalioni I, Brigada I; komandant

batalioni, Brigada IV

256. Xhevair Spatara; komandant batalioni, Shtabi i Beratit

257. Xhevdet Petrela, komandant i Brigadës XXIV

258. Xhezar Serishti, komandant çete, Qarku Korçë

259. Z. Bojdani, zv.komisar batalioni territorial, Korçë

260. Zalo Zvarishti, komandant çete, Qarku Korçë

261. Zenel Hamiti, komisari i Brigadës XXIV

262. Zeqiri Babani, komisar çete, Qarku Korçë

263. Zija Kambo, komandant batalioni, Brigada IV

264. Zyko Kalivaçi, komandant batalioni territorial, Qarku Korçë

265. Zylyftar Veleshnja, zv.komandant i Shtabit të Qarkut të Beratit

Doktor Danja ne Detroit shpallë disa ndryshime të Qeverisë në Mergim

Të nderuar diasporikë dhe diasporike,

Jemi në një moment deciziv për të vëndosur të arthmen tone, edhe pse larg atdheut. Diasporikët tanë të mëdhenjë, gjithëmonë kanë menduar e vepruar për popullin, bile pikërisht për këtë e lanë vendin, që t’i shërbejnë

sa më mirë prej së largu. Premtimin që u dhamë në fund të korrikut dhe në fillim të Gushtit të këti viti po e mbajmë. Pas disa konsultimesh, arritem të biemë një vendim, që është pasojë e vullnetit të përbashkët, të të gjitha viseve shqiptare që, veç në emigrim bashkohet kombi. Këtu jemi nga të gjitha viset dhe zgjedhjet janë bërë sipas Shqipërisë së Bashkuar. Ministrat tanë janë nga të gjitha trevat. Ka sish nga Presheva, nga Gostivari, nga Tuzi e nga Çameria. Nuk mund të ketë kurrë një përfaqësim më të mirë të shqiptarëve në Botë. Kjo do të jetë Qeveria e punës dhe respekteve, e zbrazjes së xhepave të popullit dhe e mbushjes së xhepave te tyre, e prishjes së eksperiencave të parezultatshme dhe e operacioneve përçarëse të komuniteteve në bazë feje e krahine, partie dhe niveli fromues, ku në kushtin e parë të ministrave kërkohej mjeshtria e marrjes së identitetit, çmoralizimit dhe dhe rrëmbimit të çdo të drejte që del mbi nivelin e fryrjes ministrore, një qeveri model i pronësimit të pasurive emocionale në të mirë të jetëgjatësisë popullore, duke e lënë popullin me gisht në gojë, sa herë e merr uria e pritjes së premtimeve. Kjo qeveri e modelit katër plus tri për vete e një të katërtën e plus katrës së tyre për masat popullore, që kosniderohet një tufë e vaksinuar kundër rrebelimit në dëm të partisë së ministrave. As më pak e as më shumë do të mblidhet njëherë në tre muaj për të bërë analizën e përvetësimit sasior në përpjestim me taktikat e përkohëshme të rritjes së ekonomisë përsonale në shumëfishimin e të ardhurave nga kontrollet punëtore, dmth financiare, që do t’i realizoj minsitri i Ekonomisë dhe ai i Arkave më mbushjen e Arkës përsonale së secilit në vete dhe të gjithëve së bashku në të mirë të partive qeverisëse, me referenca të tjetërsuara të burimeve prej nga vijnë, për t’i shpëtuar gjykimit të ndonjëhershëm a të dënimeve të papritura nga ndonjë fortunë popullore. Ministrat, në përgjithësi, duhet të jenë patriottë të klasit më të lartë dhe të kenë dhënë prova për dashurinë e pakufishme ndaj parasë për të dhënë kontri…tin e tyre të rëndësishëm për rritjen e fuqisë ekonomike në Atdhe nëpërmjet investimeve në dobi të tyre. Në përzgjedhjen e tyre janë marrë parasysh disa kritere, sidomos ai i reciprocitetit për të ruajtur lidhjen me njëri-tjetrin në të mirë të tyre, në ruajtje të posteve dhe përfitimeve marramendëse në vetëm një mandat.

QEVERIA NE EMIGRIM, SHTATOR 2016, e rinovuar ne Janar 2020

Kryeparlamentari, Zymbyl Kukuja ( Vajmedeti ) bashkë me Doktor Danen, si ideator i kesaj krijese, pas shumë takimesh gjatë muaj Gusht, erdhën në vëndimin për shpalljen e Qeverisë në Emigrim, duke i thirrur Kryeministrin dhe Ministrat e mëposhtëm, dje me 01 Shtator 2016 për të bërë betimin:

Kryeminister, Karafil Qorri ( Fili ), Shqipëria e Mesme ( nuk ndryshon )
Minister i Mbrojtjes, Top Fisheku ( Topi ), Malësia (Ish Lisan Rrasa) Lisi
Minister i Ruatjes se Rendit dhe Padive, Zhapik Kasketa ( Gjarpri ), Çamëria ( Ish Zhapik Vesa)
Minister i kulteve, Bylbyl Ferra ( Zogu ) nga Kosova  ( nuk ndryshon )
Ministri i Rregullit dhe Veprimit te Shoqatave, Verim Jugu, ( Imi )   ( nuk ndryshon )
Ministre e Shkembimeve Kulturore , Burbuqe Dushku ( Kangtarja ), Presheva  ( nuk ndryshon )
Minister i Udhetimeve dhe Sherbimeve Protokollare, Trumcak Harabeli ( Fluturusi ), Diaspora ( nuk ndryshon )
Minister i Parandalimit te se Keqes, Zullum Patllakja ( Llumi ) Diaspora ( nuk ndryshon )
Minister i Etikes dhe Letrave, Alban Shkëmbi ( Bani ), Veriu  ( nuk ndryshon )
Minister i Dasmava dhe Tarabuqeve, Plep Shkam Lumi ( Fylli ) Veriu ( nuk ndryshon )
Minister i Hajgareve ( humorit ), Trandafil Zambaku ( Thumbi ), Kosova ( nuk ndryshon )
Minister pa Portofol dhe pa celular, Molung Frashni (Lungu ), Veriu Qendror ( nuk ndryshon )
Ministri i Fjalimeve dhe Darkave, Zymbyl Kendezi ( Byli ), Veriu i qytetëruar ( nuk ndryshon )
Ministri i Punes dhe Pushimeve, Bedel Dembeli ( Beli ), Shqipëria e Mesme ( nuk ndryshon )
Minister Ekonomie dhe Tarafeve, Barkush Breshka ( Daullja ) Jugu i largët ( Ish Besim Karkaleci – Simi )
Ministri i Arkes dhe te Ardhurave Kombetare, Dorac Braci ( Raci ) Verilindja ( Ish Lirim Hajni – Rimi )
Ministri i Sajimit dhe Shuarjes se Sherreve , Karabush Huni ( Bushi ), Veriu, në kufi me Kosoven ( nuk ndryshon )
Ministri i Brrylave dhe Zhvendosjve Perfituese, Luftar Frika ( Veterani ) Malësia e Jugut ( nuk ndryshon )
Minister i Shperndarjes dhe Ruajtjes se Dekoratave, Kallam Shelgu ( I dekorumi ) Jugu ( nuk ndryshon )
Ministria e Shulave dhe Nderkamcave , Shul Qershia ( Shuli ) Jugu ( nuk ndryshon )
Ministri i Pyllit dhe Livadheve Harabel Çukapiku ( Çuku ) Veriu Perendimor ( nuk ndryshon )
Minister Rreserve, Pelivan Xukthi ( Vani ) Shqipëria e Mesme ( nuk ndryshon ) BURIMI : REVISTA “KUVENDI” DETROIT

Nga Frank Miles “Fox News”

Forca Kuds, të cilën SHBA-ja e ka klasifikuar si një organizatë terroriste, ka kryer prej dekadash punët e pista në prapaskenë për llogari të Iranit, duke luajtur lojën “përça e sundo”.

Krahu paramilitar i trupave elitë të Korpusit Islamik të Gardës Revolucionare të Iranit (IRGC), ka ndërtuar një rrjet të gjerë në Irak, vendin e shkatërruar nga lufta, duke rekrutuar mijëra irakenë dhe duke mbështetur jo vetëm militantët shiitë atje, por edhe shiitët që janë aleatë me Uashingtonin në Afganistan.

Forca Kuds dhe elementë të tjerë, veprojnë fshehtas ose nganjëherë edhe hapur jashtë Iranit, duke bashkëpunuar me Hezbollahun në Liban, militantët shiitë në Irak, dhe shiitët në Afganistan. Ali Alfoneh, studiues me origjinë iraniane në Fondacionin për Mbrojtjen e Demokracive, e cilëson strategjinë e Forcës Kuds, si pasqyrim të një prirje më të gjerë në shoqërinë iraniane:shndërrimin e saj të ngadaltë nga një teokraci radikale islamike, në një diktaturë ushtarake, me IRGC që po merr një pushtet gjithnjë e më të madh.

“Kjo është një organizatë e angazhuar në përhapjen e terrorit sektar në Irak. Dhe tani, ajo është forca së cilës qeveria irakiene i është drejtuar për ndihmë, në mënyrë që të çlirojë Tikritin nga terroristët e Shtetit Islamik”- u shpreh Alfoneh për “Fox Neës” në vitin 2015 . “Pra kemi të bëjme me një organizatë terroriste, që po e ndihmon qeverinë e Irakut të shkatërrojë një organizatë tjetër terroriste”.

Thuhet se Forcat Kuds, kanë në përbërje mbi 15.000 trupa. Presidenti amerikan Donald Trump, urdhëroi të premten sulmin ajror që vrau udhëheqësin e Forcës Kuds, gjeneralin iranian Kasëm Sulejmani. Ky lajm, u konfirmua zyrtarisht nga Pentagoni.
S

ulejmani ka qenë “truri” i ushtrisë iraniane. Ai kishte drejtuar për një kohë të gjatë shërbimin e inteligjencës, që është etiketuar sërish nga SHBA-ja që nga viti 2007 si një grup terrorist. Kjo njësi llogaritet të ketë në shërbim mbi 20.000 njerëz.
I konsideruar si një nga njerëzit më të pushtetshëm në Iran, ai thirrej shpesh si “komandanti hije” ose si “mjeshtër i spiunazhit”. “Ai është individi më përgjegjës për destabilizimin dhe thellimin e tensioneve sektare, që Irani ka mbjellë në mbarë Lindjen e Mesme. Sulejmani cilësohej nga kundërshtarët e tij si një strateg i shkëlqyer, për shkak të hartimit të doktrinës asimetrike të luftës”-tha në majin e vitit 2019 Xhordan Stekler, analist në grupimin “United Against Nuclear Iran” (UANI).

“Pavarësisht se është kërcënuar shpesh nga kundërshtarët e tij, Sulejmani ka përdorur taktika brutale, përfshirë sulme terroriste, operacione të fshehta, dhe ka financuar milicitë e huaja, për të minuar sovranitetin e shteteve fqinje, dhe për të zgjeruar ndikimin ushtarak dhe diplomatik të Iranit”- shtoi ai.
Forca Kuds u shpall një Organizatë Terroriste e Huaj (FTO) nga Shtetet e Bashkuara në prillin e vitit të shkuar.

SHBA-ja dhe Bashkimi Evropian, e kanë akuzuar Forcën Kuds për ndihmën në armë dhe mbështetje tjetër materiale ndaj presidentin sirian Bashar Al-Asad, për të shtypur kryengritjen në Siri.
Analistët ushtarakë, thonë se Garda Revolucionare e Iranit, filloi dërgimin e luftëtarëve jashtë vendit që gjatë Luftës Iran-Irak në vitet 1980-1988, “për të eksportuar idealet e revolucionit në të gjithë Lindjen e Mesme”. Në Afganistan, Forca Kuds mbështeti Aleancën Veriore Anti-Talibane, duke filluar nga mesi i viteve 1990.
Në vitin 2001, ajo ndau të dhëna të klasifikuara me Shtetet e Bashkuara për të rrëzuar talebanët.

Sulejmani thuhet të jetë shprehur në atë kohë, se “ndoshta ka ardhur koha të rimendojmë marrëdhëniet tona me amerikanët”. Por marrëdhëniet mes dy vendeve, u përkeqësuan sërish në vitin 2002.

Zyrtarët amerikanë akuzuan atëherë Forcat Kuds, për armatimin dhe trajnimin e talebanëve, si një mënyrë për të kundërshtuar ndikimin e SHBA-së pranë kufijve të Iranit. “Ajo për të cilën është shumë e specializuar Forca Kuds, janë operacionet sekrete”- u shpreh në vitin 2007 Mahan Abedin, një ekspert mbi Iranin, dhe drejtor i kërkimeve në Qendrën për Studimin e Terrorizmit në Londër.
Force Kuds, që do të thotë thotë “Jeruzalem” në gjuhën perse dhe atë arabe, është njësia ushtarake më elitare e Iranit.

Gjatë 2 dekadave të fundit, trupat e kësaj njësie besohet se kanë ndihmuar në armatosjen dhe trajnimin e grupit gueril Hezbollah në Liban, luftëtarët e ISIS në Bosnje dhe Afganistan, madje edhe trupat sudaneze që luftojnë sot në Sudanin e Jugut.
Forca Kuds është pjesë e Gardës Revolucionare të Iranit, dhe raporton direkt tek Udhëheqësi Suprem i Iranit.

Ajo ka si mision mbrojtjen e qeverinë islamike të Iranit. Forca Kuds, e formuar për herë të parë në vitet 1980 dhe me ushtarakët e përzgjedhur të Gardës, është dega e saj e veçantë për operacionet që zhvillohen jashtë Iranit./Përshtatur nga CNA.al

Të shtënat e armës së Lee Harvey Oswald në orët e para të pasdites së 22 nëntorit 1963 në Dallas, mbyllën epopenë e shkurtër dhe të paharrueshme presidenciale të John Kennedyt dhe vulosën mitin, i konsideruar tani nga shumë historianë një produkt mediatik, veçanërisht televiziv, i futur në të gjitha shtëpitë, dhe që JFK e përdori fillimisht si një pedanë për karrierën e tij të pandalshme dhe marramendëse.

Imazhi i atij njeriu të ri, të kulturuar, të pashëm dhe elegant ofronte vetë mishërimin e ëndrrës amerikane, atë ëndërr që zëri i tij i ngrohtë dhe bindës së bashku me parullat efektive të atyre që i shkruanin fjalimet (“Mos pyesni veten se çfarë mund të bëjë vendi për ju, pyesni veten se çfarë mund të bëni ju për vendin tuaj”, por edhe “Ich bin ein Berliner”, unë jam berlinez, një deklaratë e bërë në qytetin e mbrojtur nga “muri”), e shndërroi atë djalë të ri e brilant nga Bostoni, në një mit të pathyeshëm.

Magjepsja personale vlen më shumë se idetë politike

Ishte një zhvillim epokal: shfaqja e tij e papritur në skenë hodhi tutje politikën formale të viteve Pesëdhjetë dhe solli epokën e imazhit familjar dhe të hyjnizuar, ku faktorët emocionalë të përdorur me zotësi dhe magjepsja personale e udhëheqësit, mbizotërojnë ndaj ideve. Nga kjo dallgë e re u përfshi edhe më eksperti Richard Nikson, konkurrenti republikan për Shtëpinë e Bardhë në fushatën presidenciale të vitit 1960, i mposhtur nga rivali i tij në debatet televizive, jo aq shumë prej meritës se sa prej tonit, qëndrimit dhe prirjes së natyrshme për të shfrytëzuar mjetin e ri të komunikimit dhe aftësitë e tij joshëse, dke bërë që dukja të vlente më shumë se qenia, një ushtrim për të cilin Kennedy ishte përgatitur me orë të tëra trainim dhe seanca të gjata trukimi (nuk është rastësi që dalja e tij në atë debat nuk u bëri aq shumë përshtypje dëgjuesve në radio).

JFK është një prej presidentëve më popullorë të pasluftës, bashkë me Reaganin dhe Clintonin. Por jo për historianët: figura e John F. Kennedy dhe 1035 ditëve që ai kaloi në Shtëpinë e Bardhë, janë objekt i një debati prej të cilit dalin paqartësi, kontradikta dhe gabime, si për njeriun edhe për politikanin, të cilat kishin nisur që me ngjitjen e tij të pandalshme.

Në fund të viteve pesëdhjetë, JFK ishte “njeriu i ri” i politikës, d.m.th pa një të kaluar publike: ai ishte anëtar i një pakice – irlandeze dhe katolike – i huaj për establishmentin, por me ndikim: pjesë e një familje të pasur dhe të pushtetshme, që drejtohej nga një figurë e shquar, Joseph Patrick Kennedy, dhe mund të llogariste mbështetjen, përveç komunitetit irlandez të Bostonit, edhe atë të një rrjeti të fuqishëm miqësish dhe aleancash. Trashëgimtari i ambicieve politike të patriarkut mund të ishte vetëm Johni, duke qenë se djali i tij i madh Joseph Patrick Jr, kishte vdekur në luftë dhe të gjitha shpresat e klanit Kennedy, i mbartte tashmë John.

Në mesin e mbështetësve të karrierës së tij, John mund të llogariste atë të mafies së fuqishme të Çikagos, e aftë për të dhuruar “pako” të mëdha votash (me ata “miq të dyshimtë”, Joseph kishte bërë biznes të paligjshëm edhe gjatë Prohibicionizmit). Një emër, në mënyrë të veçantë, përsëritet takimeve të supozuara të patriarkut, ai i kreut të bandës italiane-amerikane, Sam Giancana, dikur shofer dhe truprojë i Al Capones, i cili më pas do të lidhej me disa teori konspirative për vrasjen në Dallas (dihet se në fund mafia u zhgënjye nga administrata e Kennedyt).

Një mbështetje sikletosëse për karrierën e një presidenti të ardhshëm, që premtonte luftë kundër korrupsionit. Kësaj i shtohet një hije asnjëherë të zhdukur tërësisht, për një simpati ndaj regjimeve naziste dhe fashiste, që ai kishte shfaqur gjatë viteve të shkollës, kur kish bërë një udhëtim të gjatë në Evropë. Një ves i familjes ky, po të kesh parasysh që i ati kish bërë emër si filohitlerian, në kohën kur ishte ambasador në Londër.

Ndër meritat e padiskutueshme të Kennedy-it të ri, është sjellja heroike gjatë luftës, kur atij iu dhanë dy medalje për vlera të shfaqura gjatë një aksioni në Paqësor, por nga ana tjetër nuk mund të injorohet se ai ishte mik dhe mbështetës i senatorit famëkeq Joseph McCarthy, një përndjekës i paepur i kujtdo që edhe dyshohej si mbështetës i komunizmit, duke përdorur metoda të stilit nazist.

Dështimet e shumta të politikës së jashtme të Kennedyt, nuk i pëlqyen krahut progresist të partisë së tij, Demokratëve, megjithatë propaganda e shndërroi atë në president liberal (vëllezërit Bob dhe Teddy u treguan shumë më liberalë se ai). Përkundrazi, ai ishte një politikan i kujdesshëm, një konservator i ndërgjegjshëm për buxhetin dhe promovues i uljes së taksave, që u bë modeli i Ronald Reagan në fushatën e tij presidenciale të vitit 1981. Shumë dritëhije, pra.

Emri i JFK u lidh gjithashtu virtualisht me lëvizjen e të drejtave civile, por politika e promovuar në Shtëpinë e Bardhë në dy vjet, duket se nuk e konfirmon këtë gjë. Nëse gjatë fushatës elektorale ai kishte fituar mbështetjen e progresistëve, që tregonin solidaritet me Martin Luther Kingun, kreun e lëvizjes afro-amerikane, i arrestuar pas një demonstrimi jo të dhunshëm, më vonë, gjatë presidencës së tij, John dëshmoi se ishte shumë i vakët në problemin e segregacionit racor, i vetëdijshëm për faktin se elektorati i bardhë i shteteve jugore përbënte një rezervuar të konsiderueshëm votash, që nuk duhej armiqësuar.

I gjithë klani Kennedy, pra, e përjetoi marshimin për të drejtat civile të organizuar nga vetë King në vitin 1963, me bezdi dhe shqetësim. Vetëm në atë pikë, presidenti vendosi, pas gati dy vjet e gjysmë nga marrja e detyrës, të paraqiste një ligj në Kongres kundër segregimit (ligji që pa dritën vetëm nën presidencën e Lyndon Johnsonit, më i bindur se paraardhësi i tij për mbështetjen e të drejtave të zezakëve).

Por është në politikën e jashtme që matet më mirë, distanca midis pacifistit Kennedy dhe presidentit i cili, pikërisht në këtë terren, pësoi humbje djegëse (Kuba) dhe u bë protagonist i vendimeve të improvizuara (Vietnami), që do të rëndonin mbi fatet e vendit. Çështjen kubane e kishte trashëguar nga administrata e mëparshme dhe “patatja e nxehtë” e pushtimit të të ishullit, ishte vendosur nga CIA nën presidencën e Eizenhouer: presidenti i ri, megjithatë, mund ta refuzonte atë, por nuk e bëri. Ishte një katastrofë që normalisht do të kishte shkatërruar menjëherë, imazhin e çdo kryetari të shtetit.

Ja se si shkoi. Pasi revolucioni i Castros mori pushtetin në Havanë, në vitin 1959, SHBA pa me shqetësim ardhjen e një qeverie socialiste, disa milje larg bregdetit të Floridës; fillimisht ata u kufizuan në veprime të zbulimit, për të studiuar armikun e mundshëm, derisa, në vitin 1961, CIA vendosi të hartojë një plan për të pushtuar Kubën dhe vendosur atje një kukull filoamerikane, siç kishte qenë udhëheqësi i rrëzuar Fulgenzio Batista. Projekti përfshinte zbarkimin në Gjirin e Derrave (hyrja në bregdetin jug-perëndimor të ishullit) të 1,400 burrave: një grup mërgimtarësh dhe mercenarësh kubanë të stërvitur në SHBA, të cilët supozohej se do të rrëzonin regjimin e Castros. Por në “Brigadën 2506”, e përbërë nga kundërshtarë të Castros, vetëm 135 zotëronin një përvojë ushtarake, ndërsa pjesa e mbetur e “pushtuesve” përbëhej nga aktivistë të gatshëm antiCastro, të mbledhur lart e poshtë.

Operacioni i improvizuar ishte një dështim kolosal, sepse mbrojtësit e Castros arritën të kthenin pushtuesit në shtëpi: në më pak se 72 orë, midis 17 dhe 19 Prillit 1961, gjithçka shkoi drejt greminës. Për Kennedyn nuk ishte vetëm dështim ushtarak, por edhe një politik. Operacioni zbuloi, në të vërtetë, se si Presidenti Demokrat improvizonte nisma potencialisht shpërthyese, pa asnjë përgatitje. Jo vetëm kaq, por ai preferoi të përdorte ndërhyrje të armatosura për të mbështetur interesat e SHBA jashtë vendit, në vend që të përdorte kanale diplomatike, siç kishte premtuar gjatë fushatës zgjedhore. Plus ende nuk dihej që, me të pësuar këtë goditje ideja e pushtimit, Kennedy do të vazhdonte të ndiqte idenë e eliminimit fizik të Castros me metoda të pista: një numër i pabesueshëm sulmesh, të gjitha të dështuara, nganjëherë në mënyrë groteske.

Përplasja me Hrushovin, e zgjidhur me një marrëveshje të fshehtë

Shtetet e Bashkuara përfunduan duke nxitur Lider Maximon, tashmë të trembur nga sulmi në Gjirin e Derrave i vetëdijshëm për komplotet e porositura kundër tij, që të kërkonte mbrojtje nga Bashkimi Sovjetik i Nikita Hrushovit, i cili qe i lumtur që do të mund të instalonte në ishullin e Karaibeve, një arsenal raketash atomike të drejtuara nga SHBA. Por fotot e CIA zbuluan ekzistencën e tyre dhe e zhytën botën në makthin e apokalipsit bërthamor. Përplasja e tmerrshme midis dy superfuqive u zgjidh të shtunën e 27 tetorit 1961, kur Hrushovi, duke lehtësuar botën mbarë, ra dakord të tërhiqte raketat në këmbim të premtimit amerikan për të mos e pushtuar ishullin. Versioni zyrtar i Uashingtonit shpërfaqi figurën e një Kennedy të vendosur, fitues i betejës epike, i aftë për të përkulur liderin sovjetik duke e vënë atë para një ultimatumi. Në realitet, dhe kjo do të mësohej vetëm njëzet vjet më vonë, përplasja u zgjidh me një marrëveshje të fshehtë: tërheqjen e raketave të NATO-s nga Turqia (gjë e cila ndodhi në heshtje dhe pas gjashtë muajsh për të mos rënë në sy).

Ndërgjegjësimi se kishte qenë një hap larg nga katastrofa bërthamore, megjithatë, e bëri Kennedyn t’i hapte udhë një periudhe të relaksimit me bllokun sovjetik, duke konsoliduar reputacionin e tij si një shpëtimtar i paqes. Gjë të cilën, megjithatë, ai nuk e bëri në skakierën e Azisë Juglindore. Për të mbrojtur regjimin pro-perëndimor të Vietnamit të Jugut kundër komunizmit, Kennedy rriti numrin e këshilltarëve ushtarakë amerikanë në vend, nga 700 në 16 mijë, duke hedhur bazat e atij përshkallëzimi të përfshirjes së armatosur të Uashingtonit në Indokinë, që pasardhësi i tij, Lyndon Johnson, do ta përfundonte me luftën katastrofike të Vietnamit.

Imazhi pozitiv i Kennedyt, i detyrohet shumë edhe pranisë së Zonjës së Parë, Jacqueline Lee Bouvier, një grua interesante, e kulturuar dhe e rafinuar. Edhe pse, për të nuk ishin vite të lehta: prapa retorikës së pallatit fshihej realiteti i një burri tradhëtues serial, i nxitur nga një oreks i pangopur seksual. Me kalimin e kohës dëshmitë e aventurave të tij, përfshirë ato të konsumuara direkt në Shtëpinë e Bardhë, kanë prodhuar një seri të pafund anekdotash, brenda së cilës është e vështirë të dallosh të vërtetën nga sajesat. Padyshim që biografët bien të gjithë dakord mbi marrëdhëniet me Marilyn Monroe, divën më të famshme dhe të dëshiruar në botë, një lidhje që rrezikoi të njolloste një herë e mirë figurën e JFK.

Në imagjinatën kolektive, të gjithë e asociojnë Marilyn me këngën “Happy Birthday, Mr. President”, e pëshpëritur me zë joshës nga diva gjatë pritjes solemne për ditëlindjen e 45-të të Kennedyt në Madison Square Garden, në Nju Jork. Pothuajse një rrëfim publik. Mbrëmja do të përfundonte me takimin e fundit mes dy të dashuruarve. Nga frika e skandalit, “Mr. President”, mbase i alarmuar nga shfaqja e pacipë e divës, vendosi ta lërë, duke ia besuar detyrën vëllait të tij Bob. Sipas thashethemeve, Ministri i ri i Drejtësisë ra në dashuri me divën, si një djalosh i parritur.

Kur në mëngjesin e 5 gushtit 1962, aktorja u gjet e pajetë në shtëpinë e saj në Los Angeles, zyrtarisht prej një doze të tepruar barnash, pak vetë i besuan tezës së vetëvrasjes. Supozimet ishin të shumta dhe të gjitha hidhnin hije mbi presidentin: Marilyn kishte dijeni për diçka që nuk duhej ta dinte? Apo ishte vrarë thjesht sepse do të zbulonte marrëdhënien e saj, me të dy vëllezërit në majat e pushtetit? Pati shumë paqartësi dhe fshirje provash në hetime, ndërhyrje të FBI dhe CIA, regjistrime të munguara, raporte policore të zhdukura, prani misterioze në vendin ku u gjet e vdekura. Të gjitha këto ushqyen teorinë, ndonëse asnjëherë të provuar, të krimit shtetëror.

Por në mitin e John Fitzgerald Kennedy, mes të vërtetave dhe gënjeshtrave, është edhe kjo.

Artikulli është marrë nga BBC History dhe është përshtatur në shqip nga bota.al.

Meskiniteti dhe dashakeqësia e Steve Jobs-it si kompleksitet i gjenialiteti dhe aftësisë së tij drejtuese janë të njohura që me biografinë e Walter Isaacson-it deri tek filmi me Danny Boyle; që nga autobiografia e Steve Wozniak deri tek intervista e humbur me Robert X. Cringely. Shumë dëshmi janë dokumentuar, por kujtimet e vajzës së tij të parë, Lisa Brennan-Jobs, të cilat sapo kanë dalë e detajojnë atë në një kontekst më njerëzor. Nuk shfaqet si një ikonë e Silicon Valley-t, nuk flitet për Apple-n ose për iPhone-nin. Përkundrazi del një baba që nuk ka dashur të jetë i tillë, si një konfirmim se ajo që nuk përdoret hidhet, por që në fund nuk mundi. Rrëfimet e para të “Small Fry” (një shprehje që aludon si fëmijët ashtu edhe peshkun e skuqur, apo edhe si diçka pa rëndësi e vlerë) përqendrohen tek kritika për papërgjegjshmërinë e Jobs-it kur mohoi atësinë, mungesën e dashurisë për të bijën, koprracërinë kur ishte milioner, komentet dhe manifestimet mbi seksin, të papërshtatshme para një vajze. Brennan – Jobs vetëm përshkruan në pjesën më të madhe të rasteve pa divulguar atë që duhet të ishte. Një përzierje e kuriozitetit dhe pranimit e shoqërojnë këtë rrëfim që nga skena hyrëse me një baba që po vdes deri tek skena përfundimtare në të njëjtin vend. Silicon Valley nuk është më vendi i kundërkulturave dhe i hipive, por shndrrohet në një motor kapitalist të industrisë së teknologjisë. Steve, një nga ikonat e transformimit largohet dhe afrohet dhe largohet, themelon Apple-n dhe e humb, krijon NeXT-in dhe Pixar dhe martohet dhe bën fëmijë, të cilët i trajton si të tillë, kthehet tek Apple-i dhe transformon kominikimin me iPhone. Ja disa prej fragmenteve të këtij libri:

Kur po ndahej me Jobs-in, e dashura e tij Chrisann Brennan mbeti shtatzanë:

I tha tim eti ditën e nesërme kur e kishte marrë vesh, ndërsa po qëndronin në mes të dhomës. Nuk kishte shumë mobilje, vetëm një tapet. Kur ia tha ai u inatos, shtrëngoi nofullën dhe doli i tërbuar nga dera, të cilën e goditi. U largua me makinë. Ajo mendoi se ai  kishte shkuar të fliste me ndonjë avokat, i cili i kishte thënë të mos fliste me të dhe pas kësaj ai nuk i foli më asnjë fjalë.

Lisa lindi në një fermë të një miku të Chrisann, Robertit në Oregon në 1978.

Im atë mbërriti disa ditë më vonë. “Nuk është fëmija im”, – kështu u thoshte të gjithëve në fermë, por që kishte ardhur për të më njohur. Unë kisha flokë të zinj dhe hundë të madhe dhe Roberti i tha: “Në të vërtetë të ngjan ty”.

Para Macintosh-it Job-si krijoi një kompjuter të quajtur Lisa, fati i të cilit duket se i parapriu marrëdhënies me të bijën.

Ndërsa nëna ime ishte shtatzanë, im atë filloi të punonte mbi një kompjuter që më vonë e quajti Lisa. Ishte paraardhësi i Macintosh-it, kompjuteri i parë për tregun masiv me një maus të jashtëm, mausi ishte kaq i madh sa një copë djathë që përfshinte software, disketa me emra LisaCalc dhe LisaWrite, por ishte shumë i kushtueshëm për tregun, një dështim i plotë. Linja e kompjuterave Lisa u ndërpre dhe 3000 njësitë që ishin shitur u groposën në plehrat e Logan-it në Utah.

Më vonë ai do ta mohonte që e kishte quajtur Lisa për emrin e së bijës.

Nëna më tregoi se si e kishin zgjedhur emrin tim së bashku, sesi ai kishte refuzuar të gjithë të tjerët, derisa kishte menduar për Lisa-n.  “Ai të do, – më tha ajo, – veçse ai nuk e di se të do”.

Nxitoi për ta njohur para se Apple-i të kuotizohej në bursë për t’i paguar më pak për shpenzimet e mirërritjes.

Në vitin 1980 kur isha 2 vjeçe zyra e prokurorit të San Mateos në Kaliforni ngriti padi kundër tim eti që të paguante për rritjen e vogëlushes. Shteti kërkonte që ai të paguante për mirërritjen dhe që të kthente pagesat e sigurimit social që kishte marrë nëna. Im atë u përgjigj duke mohuar atësinë dhe u betua në një dëshmi zyrtare se ai ishte steril. U kërkua një analizë ADN-je. Mundësitë që kishim lidhje ishin më të lartat me 94,4%. Çështja u mbyll në 8 dhjetor 1980 me këmbënguljen e avokatëve të tim eti për ta mbyllur, pa e lënë nënën time të kuptonte se pse një çështje që kishte zgjatur muaj tani po shkonte drejt një fundi të përshpjetuar. 4 ditë më vonë Apple-i filloi të kuotizohej në bursë dhe nga nata në mëngjes im atë vlente më shumë se 200 milionë dollarë.

U shpreh për ‘Time” se shumë burra mund të ishin etërit e vërtetë.

Ko ndodhi gjatë një shpërnguljeje kur doli në dritë një shkrim “Makina e vitit” mbi tim atë dhe kompjuterat në revistën “Time” në qershor të 1983. Unë isha 4 vjeçe dhe ai la të nënkuptohej se nëna ime kishte fjetur me shumë meshkuj dhe se e kishte gënjyer. Aty ai foli për mua: “28% e popullatës mashkullore në Amerikë mund të jenë babai i saj”, ndoshta bazuar nga një manipulim i rezultateve. Kur e lexoi artikullin nëna ima lëvizi ngadalë, i reflektoheshin muskujt e fytyrës, gatoi me drita të fikura, përveç njërës poshtë kabinetit. Megjithatë në pak ditë e rifitoi humorin dhe i dërgoi tim eti një foto timen të ulur mbi një karrige në shtëpinë tonë me syze maskë të Groucho Marx dhe me hundë të madhe plastike si dhe me mustaqe falso. “Besoj se është vajza jote”, – shkroi ajo pas fotos. Ai mbante mustaqe ato kohë dhe syze si dhe kishte hundën e madhe.

Ishte i pasur, por kishte vrima në xhinse, ishte i famshëm por mezi fliste, figura e tij ishte e hijshme dhe elegante, por ishte i ngathët dhe i komplikuar, ishte i famshëm, por dukej i humbur dhe i vetmuar, shpiku një kompjuter, i vuri emrin tim, por nuk më shihte dhe unë nuk e përmendja. Ishin bashkë në një makinë dhe ndërsa e ngiste në errësirë për në shtëpinë e Woodside-it kishte veshur një xhaketë lëkure të zezë që i shkonte me ngjyrën e flokëve dhe që i jete një pamje elegante.  U ndjeva e guximshme dhe i thashë: A mund ta mbaj kur të mos e duash? – Çfarë mund të mbash? -Këtë makinë. Porshin tënd, – pyesja ku i çonte të tjerët. -Sigurisht që jo, – më tha me një zë të thartë dhe kafshues, saqë e kuptova se kisha bërë një gabim. Nuk ishte bujar me paratë, me ushqimin por as edhe me fjalët. Para se të zbrisja u kthye dhe më pa fort. -Ty nuk të takon asgjë, – më tha.- Më kupton? Nuk të takon asgjë. E kishte fjalën për makinën, apo për diçka më të madhe? Nuk di ta them, zëri i tij më lëndoi në gjoks.

Dietë ekstreme dhe sjellje tiranike.

Ai kishte zgjedhur restorantin. Mbërriti vonë. Gjithmonë ishte me vonesë. Kur hyri e ndjeva që nuk ishte në humor; ndoshta nuk kishte patur një ditë të mirë në punë. Nëna ime porositi sallatë romane; unë linguini me karkaleca. Tregonim kujdes kur ishim me të. Atij nuk i pëlqente mishi. Kodi i tij nuk kishte të bënte me kujdesin e kafshëve, por me estetikën dhe pastërtinë e trupit. Një fill ndante qytetarinë e tij nga mizoria. E dija se nuk i pëlqente ideja e karkalecave dhe e dija se çfarë do të ndodhte, por kisha harruar të njoftoja Sarën (kushërira e autores). – Dua hamburger, – tha me zë shumë të lartë. –Ç’dreqin ke? – e pyeti ai Sarën. – Çfarë? – pyeti ajo. Ajo po përtypte një copë mish. Jo, – tha, -me të vërtetë? Zëri i tij u bë akut dhe kumbues. – As që mund të flasësh, – tha, – as që mund të hash. Po ha shpifësira. Ajo e vështroi dhe u duk se po përpiqej të mos qante.

I vuri kushte për ta pritur në shtëpi.  

-Nëse zgjedh të jetosh me ne, do të më pëlqente dhe të më premtoje që nuk do ta takosh nënën tënde për 6 muaj. Duhet të përpiqesh me të vërtetë. Ai kishte vendosur që një ndërpreje e plotë do të ishte më korrekte. Nëna ime nuk ishte aspak dakord, por këto ishin kushtet e tij. – Në të kundërt, – tha ia, – e tërheq ofertën. – Po dua të jetoj me ty, – u shpreha me një siguri që nuk e ndieja. – Ke marrë një vendim shumë të rëndësishëm, – më tha hijerëndë. Është një nga ato momente të jetës, një nga ato momente për të rritur.

Jetonte në një pjesë të shtëpisë pa ngrohje.

Natën kur ata (Steve dhe Laurene) shkonin për të fjetur ndihesha e vetme dhe qaja derisa më zinte gjumi. Kisha ftohtë. Më pas zbulova se ngrohja në pjesën time të shtëpisë nuk funksiononte. –Kam patur ftohtë, – i thashë tim eti në mëngjes. – Mund ta rregullosh ngrohjen? Nxori një lëng molle nga frigoriferi. – Jo. Jo derisa të rinovojmë kuzhinën. Nuk mendonim ta rregullonim aq shpejt.

Shfaqte sjellje seksuale në sy të së bijës.

Në një fundjavë në mbrëmje, ndërsa vëllai im flinte, im atë, Laurene dhe unë u ulëm në tavolinë. Ajo preu shalqin dhe solli një pjatë. Ndërsa hante copën e fërkonte tek buzët duke i njomur me lëngun. Im atë ishte ulur përbri duke e vështruar teksa lagte buzët. E kapi për shpatullash dhe e afroi. Të dy formonin një kuadro; ai e tërhoqi për ta puthuar, lëvizi duart rreth gjoksit dhe drejt pjesës së këmbëve aty ku mbaronte fundi. Kishte bërë të njëjtën gjë edhe me Tinën, të dashurën para Laurenës. Fillova të ngrihem dhe iu afrova derës. – Lis! – tha. – Qëndro aty! Po ndanim një moment në familje. Është e rëndësishme që të përpiqesh të integrohesh në këtë familje. U ula, e heshtur. Hodha shikimin nga ana tjetër. Nuk e kisha të qartë sa do të zgjaste. Shihja barin e oborrit, lulet e mollës që rriteshin përgjatë ngushticës me tulla.

I kërkoi të falur Lisës në shtratin e vdekjes.

-Gëzohem që je këtu, – u shpreh. Ngrohtësia e tij më çarmatosi. Lotët binin faqeve. Para se të sëmurej e kisha parë të qante vetëm dy herë: në varrimin e të atit dhe një herë në kinema për fundin e “Cinema Paradiso” dhe mendoja se po dridhej. –Është hera e fundit që do të më shohësh, – më tha. – Duhet të më lesh të iki. – Ok, – i thashë, por nuk e besova plotësisht dhe nuk e besoja se do të vdiste muajin e ardhshëm. – Nuk kalova kohë me ty kur ishe e vogël, – më tha. – Do të doja të kishim më shumë kohë. –S’ka gjë, – u përgjigja. Ishte i dobët dhe i brishtë. U shtriva përbri krevatit duke e parë. – Jo nuk është mirë, – vazhdoi ai. Nuk kalova kohë të mjaftueshme me ty. Duhej të kisha kaluar më shumë kohë. Tani është tepër vonë. –Supozoj se tempizmi ynë nuk është shumë i mirë, – iu përgjigja pa qenë shumë e bindur, ndërsa e thoja. Më pa në sy dhe u përlot. – Të kam një borxh! Nuk dija çtë mendoja për atë frazë. E përsërita vazhdimisht. Ajo që doja unë, ajo që unë ndjeva se më detyrohej ishte një vend i përcaktuar qartë në hierarkinë e atyre që ai donte. -Më vjen keq, Lis! – Qante dhe tundte kokën. Ishte i ulur me kokën mes duarsh dhe meqë kishte humbur peshë duart e tij dukeshin jashtëzakonisht të mëdha. –Do të doja të kthehesha, të ndryshoja, por është shumë vonë. Çfarë duhet të bëj tani? Është tepër vonë, thjeshtë vonë! – Qante dhe trupi i tij dridhej. – Mirë, jam këtu, – i thashë. – Ndoshta nëse ka një herë tjetër, mund të jemi miq? – Ishte një thikë e butë; vetëm miq. Në të vërtetë gjatë javëve në vazhdim dhe kjo vizitë, si dhe pas vdekjes ajo që më vjen keq ishte mundësia jonë e humbur e miqësisë. – Në rregull, – tha ai. – Por më vjen keq! Të kam një borxh.

Ai hamendësoi që do të shkruaja një libër.

Një natë hyra në dhomën e tij në katin sipër, ndërsa ai po shihte “Law & Order”. Papritmas më pyeti: – A do të shkruash për mua? – Jo! – iu përgjigja. –Mirë, -më tha dhe u kthye nga televizori. / Përgatiti: Bota.al

Nga Mustafa Nano

Gjatë një aktiviteti që mbahej në hollin e katit të parë të kryeministrisë ku merrte pjesë edhe kryeministri Rama, më bëri përshtypje numri kamerave. Më ka lënë shenjë të pashlyeshme numri i cili ishte shumë i vogël, kishte vetëm dy kamera. Ishin kamerat e kanalit interesant televiziv, me emrin ERTV. Çfarë është ERTV? Është një kanal televiziv në profilin e “Facebook” të kryeministrit Rama. Sipas kryeministrit Rama pas ERTV-së janë një grup i vogël njerëzish që punojnë në zyrën medias të Partisë Socialiste, janë të gjithë nga Fressh.

Njerëzit që punojnë te ky televizion janë militantë edhe pse do të duheshin të ishin gazetarë. Rama pretendon që janë tre, por do të donim që ai ta provonte që janë tre. Në emër të transparencës duhet të provonte që vërtet paguhen nga PS. Por edhe nëse kryeministri e provon këtë lind një diskutim më i madh.

Nuk ndodh kurrë që kryeministri i Italisë Giuseppe Conte të punësojë njerëz që paguhen nga partia. Këto janë çudira që ndodhin vetëm në Republikën e Shqipërisë, ku duket që në vend të kryeministrit kemi akoma një sekretar të parë të komitetit qendror të Partisë Socialiste. Problemi më i madh është që të drejtën ekskluzive për të filmuar në pallatin kryeministror e kanë vetëm kamerat e këtij kanali. Kjo është përbuzja më e madhe që i bëhet kësaj shoqërie.

Transparenca nuk mund të garantohet nga kamera që janë të komanduara nga vetë kryeministri. Vetëm 10% e aktiviteteve filmohen nga kamera të tjera dhe janë kryesisht takime me personalitete të huaja. Me sa duket nuk do të turpërohet me të huajt sepse do ta vinin re mungesën e kamerave të tjera. Rama këtë e ka evituar ndërsa për mjedisin e brendshëm nuk e ka evituar sepse mendon se këtu nuk ka përse të fëlliqet. Ai duhet ti hapë dyert e kryeministrisë ndaj kujtdo që ka një kamera.

Agim Vuniqi 
Shumëçka që shkruhet në mediat kosovare është retorikë inflantive; do t’ishite e qëndrueshme po të kishte përpjekje  për ndërtimin e një shoqërie normale emanciouese dhe për një shtet normal, të përafërt me shtetet demokratike si BE në tē cilat aludon tē hyjë Kosova, gjë që do të doja edhe vet, por nuk po kuptoj një gjë shumë esenciale në të cilën do të duhej të thirren, në koshiencën qytetare, nuk di a kuptohet drejtë cila eshte domethënia e saj, apo ata që paraqiten dhe  te mbahen kinse “konstitucionalist”…, une nuk jam njëri ndër ta, sepse realiteti ne Kosove, jo që është jasht normales standarde, por është i çoroditur, dhe unë nuk ndiej asnjë arsye si një qytetar i zakonshëm i Republikës së Kosovës të jam i rezervuar ndaj njerëzve në pushtet të cilët dita më ditë po dëshmohen si njerëz me aftësi të kufizuara të përceptimit të realitetit në vend. Ata jo që po senzibilizojnë krijimin e ambientit për një shoqëri te hapur dhe demokratike, por ata përmes udhëzimeve administrative plaçkisin, dhe “vrajnë” të ardhmen e kombit, as që mendojnë për këtë, pasi që qëllimi parësor i tyre është shpronësimi i vendit dhe pasurimi i tyre, prandaj këta  nuk meritojnë asnjë fjalë te vetme “dashamirësie”, dhe përfundimisht në rastin konkret, postimet e mia nuk kanë gjë të përbashkët me retorikën inflantive të fjalëve të grumbulluara për të fasaduar “jashtëqitjen” e këtij pushteti kriminologjen, i cili bënë çdo gjë për të arsyetuar veprimet kriminologjene të zhvatjes së paras publike dhe paqesimit të partnerëve, duke sponzoruar me mjetet e buxhetit të Kosovës shkatërrimin konstitucional të saj, derisa qytetarët e zakonshëm të saj, shqiptarët, trajtohen qytetarë të kategorisë së dytë. Po i referohem vetëm një shembulli eklatant, vlen vetëm për shqiptarët, pensionistët detyrohen (edhe ata të palëvizshëm), të parakalojnē si në sfilatë mode para syve të punonjësve të Departamentit të pensionistëve, diçka e tillë në rrethana tjera ka ndodhur vetëm ne “Auschwic”… Përndryshe unë do të shkruaj ashtu si e shoh realitetin në vend dhe nuk do të citoj filozofë botërorë për të bërë krahasime banale, sepse gjendje në vend është kancerogjene, dhe kanceri nuk trajtohet me terapi muhabeti, por ndryshe…

Departamenti i Policisë Warren arrestoi 46 persona këtë javë në lidhje me trafikimin njerëzor dhe goditjen e prostitucionit.

Gjatë spastrimit të dytë, të krijuar nga “Operacioni Kryqëzata II”, zbatimi i ligjit prostitutat e zbuluara janë duke u përdorur për të shitur lëndë narkotike.

“Në këtë fazë të hetimit mësuam se shitësit e drogës tani po përdorin prostitutat – që janë, në shumë raste, viktima – për të shitur drogë te klientët e tyre,” tha Komisioneri i Policisë Warren, William Dwyer. “Një numër i blerjeve narkotike janë bërë nga oficerët e fshehtë në këtë departament gjatë hetimit.”

Ky është një operacion shumëfazor i cili po godet trafikimin e qenieve njerëzore, prostitucionin, pendimin dhe shitjen e paligjshme të drogës, tha Dwyer. “Gjëja më shkatërruese është se shumë prej këtyre prostitutave, nëse jo të gjitha, po shesin drogë dhe ata vetë ishin të varur nga droga,” tha kryetari i Warren, Jim Fouts. “Droga bën që vajzat e reja dhe të pafajshme të varësohen përmes pimps dhe ato përfundojnë me një skllavërim të përjetshëm. Ata vetë tani po shesin drogë të tjerëve dhe po i skllavërojnë gjithashtu”.

Pas një operacioni tre-ditor, u arrestuan 25 gra dhe 21 burra nga metro Detroit

Dwyer tha se ka gjithsej 103 akuza – 31 krime dhe 72 kundërvajtje – të cilat përfshijnë transportin e prostitutave, pranimin e të ardhurave të një prostitute, shtëpinë e prostitucionit, posedimin e substancës së kontrolluar, përdorimin e kompjuterit në krim, kërkimin e prostitucionit dhe posedimin e pajisjeve narkotike .

Të dyshuarit e arrestuar varionin nga 25 deri në 60 vjeç dhe përfshijnë banorë nga Manistee, East Lansing, Macomb, Troy, Royal Oak, Grosse Pointe, Sterling Heights, Garden City dhe Clarkston.

Në mesin e personave të arrestuar ishin një agjent i Sigurimit të Fermës Shtetërore, një teknik i OnStar, një punonjës i Bankës së Amerikës dhe një student.

Prostitutat e dyshuara shkonin në moshë nga 18 deri në 20 vjeç.

Operacioni u krye me 26 anëtarë të forcave të punës nga Divizioni i Hetimeve Speciale, Njësia e Operacioneve Speciale, Divizioni i Hetimeve Kriminale dhe anëtarët e Divizionit Uniform të Patrullave. “Një pjesë e misionit ishte gjetja, identifikimi dhe intervistimi i viktimave të trafikimit të seksit njerëzor, megjithëse asnjë viktimë nuk u identifikua gjatë spastrimit tre-ditor,” deklaroi Dwyer. “Në spastrimin tonë të fundit, ne kemi identifikuar tre viktima.”

Detektivi i policisë Craig Bankowski konfirmoi se departamenti i policisë ende “ka një partneritet të fortë me hotelet tona në qytetin e Warren për të shkëmbyer informacione ose raportuar veprimtari të dyshimtë.”

Policia hyri në bastisje me objektiva specifikë – për shkak të asaj partneriteti – si dhe shënjestra të panjohura. Zbulimi më i fundit është bërë në hotele dhe komplekse apartamentesh shumë-familjarë, sipas Bankowski. Trafikimi i qenieve njerëzore në të gjithë botën është një industri 150 miliardë dollarë dhe është gjetur në çdo shtet të Shteteve të Bashkuara.

Në përgjigje të arrestimeve, shteti Rep. Lori Stone, D-Warren, tha: “Trafikimi i qenieve njerëzore është një plagë mbi shtetin tonë dhe kombin tonë që pre mbi anëtarët më të prekshëm të komunitetit tonë ndërsa lejon abuzimin dhe dhunën gjinore të lulëzojnë në hijet. Unë jam jashtëzakonisht mirënjohës për punën e bërë nga Komisioneri i Policisë Warren, William Dwyer, dhe të gjithë burrat dhe gratë trima me uniformë për përpjekjet e tyre për të shkatërruar këtë unazë të përhapur të trafikimit. Unë dhe kolegët e mi jemi të gatshëm të ofrojmë çfarëdo mbështetje që mundemi për të eleminuar përfundimisht trafikimin njerëzor në Michigan një herë e përgjithmonë. “

“Kryetari i bashkisë dhe unë po dërgojmë një mesazh shumë të fortë se ne do të vazhdojmë të arrestojmë dhe dënojmë ata që sjellin këtë lloj aktiviteti të paligjshëm në qytet,” tha Dwyer.

Në pjesën e parë të operacionit, 17 gra dhe 18 burra u arrestuan në maj, si pjesë e asaj që Dwyer e quajti “skllavëri e ditës moderne”.

Gjatë dy operacioneve ka pasur gjithsej 180 arrestime, dhe 178 akuza për krime dhe kundërvajtje deri më tani. The 46 arrested on Friday are:

Dewaylia Bogan

Azhia Bowen

Douglas Brauschweig

Katie Broeker

Brijanna Butlet

Heather Campbell

Kathina Carey

Danielle Chojnacki

Michael Clemens

Tameka Davis

Russell Derose

Alisha Detoy

Robert Drake

Frank Engle

Michael Fouche

Natosha Giangrosso

Robin Gilliam

Iretha Gist

James Goss

Diamond Harris

Anthony Lorenzo Johnson

Evan Kennedy

Mirsolaw Kustrzyk

Tracy Mauldin

Cortez McKinney

Jeffrey Morris

Rachel Morris

Dawn Moss

Bryttany Newsome

Scott Penive

Antonia Perkins

Nazia Price-Blackmon

William James Robinson

Kerl Sanders

Benedict Santiago

Jessica Sardo

Kandice Saucedo

Mark Shaman

Paul Shivley

Dennis Slagle

Lakisha Turner

Paulina Valley

Viorel Vesa

Dominique Walker

Devin White

Randolph Wilson